νόηση, ετών 18:)

Αγαπητή Κατερίνα, σε συμμερίζομαι απόλυτα. Το δικό μου παιδί διαγνώστηκε στα 18 με Άσπεργκερ , μετά από καθυστερήσεις με τις υπηρεσίες , τα ραντεβού κλπ (είχαμε και τα λοκνταουν του κορωνοϊου). Αρκετά μεγάλος για να τον πάρεις από το χέρι και να τον πας στον θεραπευτή . Κι εγώ έψαχνα να βρω λύσεις, είχα επικοινωνία με διάφορους συλλόγους (Autismthessaly, asperger.gr κλπ) και στην αναζήτηση μπήκα κι εγώ στο noese.gr. Διαβάζοντας εμπειρίες και προβληματισμούς άλλων πήρα βοήθεια, δεν μπορώ να πω ότι βρίσκομαι πια στο χάος. Σε πρώτη φάση επιδίωξα να υπάρξει ασφαλής διαγνωση, διασταυρωμένη. Σε δεύτερη φάση ενημέρωση για την αντιμετώπιση. Ανάλογα με την περίπτωση συστήνουν εργοθεραπεία, λογοθεραπεία, ψυχολογική υποστήριξη, συμβουλευτική γονέων. Καλή επιλογή στην πορεία πιστεύω ότι είναι και τα κέντρα που κάνουν θεραπεία παιδιών με Άσπεργκερ και ατομικά αλλά και σε ομάδα. Για μένα είναι βασικό να υπάρχει η θέληση του παιδιού να εμπιστευθεί τον θεραπευτή και να νιώθει καλά όταν πηγαίνει σε αυτόν. Εκεί ίσως χρειαστεί να αλλάζεις όταν βλέπεις ότι το παιδί δεν αποδέχεται τον συγκεκριμένο και δεν προχωράει. ΥΠάρχουν επιστήμονες που ξέρουν πολύ καλά πώς να προσεγγίζουν και να ενθαρρύνουν την εμπιστοσύνη του. Όταν ήμουν στο πουθενα επιδιώκα συνέχεια συζητήσεις και συμβουλές. Για παράδειγμα, ο παπάς της ενορίας μου, με παιδί που έχει Άσπεργκερ, πράγμα που δεν το ήξερα, όταν συζήτησα μαζί του το θέμα του παιδιού μου,  μου υπέδειξε ένα κέντρο, το οποίο το τσέκαρα, είναι όντως πολύ καλό. Έψαξα για παιδοψυχίατρο που να μπορεί να γίνει αποδεκτός από το παιδί μου με καλές συστάσεις ως προς την εξειδίκευση και την αποτελεσματικότητά του στα θέματα του Άσπεργκερ. Το καλό είναι ότι καλύπτονται οι δαπάνες της θεραπείας από τον ΕΦΚΑ, παρέχεται η δυνατότητα απαλλαγής από στρατιωτική θητεία, πιθανόν αναγνώρισης από την υγειονομική επιτροπή ορισμένου ποσοστού, ανάλογα με την περίπτωση, ανικανότητας με περαιτέρω παροχές, οδηγίες για τους εκπαιδευτικούς από το ΚΕΔΑΣΥ, ώστε το παιδί να υποστηρίζεται κατά την εκπαίδευση (και σε οποιαδήποτε βαθμίδα) ανάλογα με τις ανάγκες του. Το βοηθά να είναι ενημερωμένο και υποστηρικτικό  το οικογενειακό, φιλικό και εκπαιδευτικό περιβάλλον, αλλά κι εμείς χρειαζόμαστε την αντίστοιχη υποστήριξη και ενημέρωση. Οπότε σαν γονείς  μέσα από τη συμβουλευτική του ψυχιάτρου ή ψυχολόγου παίρνουμε την κατάλληλη βοήθεια και γνώση ώστε να μπορούμε να διαχειριστούμε την κατάσταση. 

Δεν νομίζω πια ότι είναι κάτι τρομακτικό αυτό που παρουσιάζει το παιδί μου. Όπως το κάθε τί  στη ζωή έχει τα θετικά και τα αρνητικά του. Αν δουλευτούν τα αρνητικά, βρει τα πατήματά του, την βοήθεια που χρειάζεται και την αυτοπεποίθησή του τίποτε δεν το εμποδίζει να προχωρήσει στη ζωή. Εξάλλου τα άτομα στο σύνδρομο  μπορεί να μην έχουν κάποιες δεξιότητες που έχουν άλλα (π.χ. στις συναναστροφές), όμως διαθέτουν κάποιες άλλες που αν εντοπιστούν και γίνει η κατάλληλη δουλειά οδηγούν σε απίστευτα και καταπληκτικά επιτεύγματα ! Υπομονή , ψυχραιμία κι όλα θα πάνε καλά!