Σε ευχαριστώ που με περίμενες
Σήμερα δεν ξέρω πώς να αρχίσω, μου είναι δύσκολο να φτιάξω τις λέξεις για να περιγράψω αυτά που αισθάνομαι. Βρίσκομαι στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου, σήμερα δεν μπορώ να ανέβω το βουνό, δεν μπορώ να βρω την δύναμη να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων. Σήμερα η καρδιά μου είναι άδεια. Αλήθεια το ξέρατε πως η καρδιά αδειάζει;
Πώς να αρχίσω δεν ξέρω, γι αυτό απλά θα σας γράψω όσα έγιναν μήπως και σκεφτείτε κι εσείς και προλάβετε αυτά που δεν πρόλαβα εγώ. Προχτές ο άντρας μου ήρθε στο σπίτι και μου είπε πως δεν πάει άλλο. Ήθελε να φύγει .Σε έχασα μου είπε κι έκλαιγε, θέλω πίσω την γυναίκα που αγάπησα. Δεν είσαι μόνο μάνα, σε έχω ανάγκη μου είπε. Κι έβλεπα στα μάτια του την απόγνωση, κι εγώ δεν πίστευα αυτά που άκουγα. Ήθελα να κλείσω τα αυτιά μου, ήθελα να σταματήσει και να μου πει πως δεν το εννοεί. Σ' αγαπάω μου είπε αλλά βουλιάξαμε, θέλω να ζήσουμε μαζί αλλά εσύ δεν είσαι εδώ. Και είχε δίκιο!
Έδωσα όλη μου την ενέργεια στα παιδιά χωρίς να σκεφτώ εκείνον. Άφησα να με επηρεάσει το πρόβλημα των παιδιών μας τόσο ωσπου τελικά έχασα κι εγώ τον εαυτό μου. Κι αν έγω έχασα εμένα πώς είναι δυνατόν να μη με χάσει κι εκείνος; Όχι δεν είναι αχάριστος, ίσως δεν κράτησα εγώ την ισορροπία. Αλλά πώς; Πώς να το κάνω αυτό όταν προσπαθώ τόσο για τα αυτονόητα; Έρχομαι στο σπίτι, μου λέει και δεν χαμογελας πια,ό λα γυρνούν γύρω από τα παιδιά κι εμείς οι δυο; Πού είμαστε εμείς οι δυο; Και έχει δίκιο!
Ξέρετε πώς είναι να αισθάνεσαι συνέχεια την αγωνία του πρέπει; Του λέω πως αν δεν προσπαθούσα τόσο τα παιδιά μας δεν θα ήταν τόσο καλά σήμερα. Και συμφώνησε, αλλά είμαι κι εγώ παιδί και σε έχω ανάγκη, κι εσύ μιλάς μόνο για το τι πρέπει να γίνει. Δεν είχα καταλάβει πόσο τον είχα αφήσει πίσω, πόσο έχω αφήσει κι εμένα πίσω. Αλλάμε τι να παλέψω πρώτα; Τα χρήματα δεν φτάνουν ποτέ, στερούμαστε ακόμη και τα βασικά για μπορούν να έχουν τα παιδιά τις συνεδρίες που πρέπει, δεν έχω ούτε πέντε λεπτά για μένα, έστω για λίγο για να φορτίσω μπαταρίες.
Έχει φανταστεί κανείς πώς είναι να έχεις τα παιδιά σου δίπλα σου αλλά να μην είναι εκεί; Να θες να τους δώσεις την ψυχή σου και να μην μπορούν ούτε να σε κοιτάξουν στα μάτια; Αυτά βέβαια ξεπεράστηκαν αλλά χάσαμε ο ένας τον άλλον.
Καλοί μου φίλοι συγνώμη για την εξομολόγηση, ίσως δεν έπρεπε να γράψω εδώ για κάτι τέτοιο, αλλά δεν έχω πού να τα συζητήσω, δεν καταλαβαίνει κανείς έτσι κι αλλιώς. Και εάν κάποιος διαβάσει αυτό το βιολόγιο ίσως καταλάβει πόσο σημαντικό είναι να ζούμε τις στιγμές. Να προσπαθήσουν να βρουν το μέτρο που έχασα εγώ.
Ευτυχώς για μένα δεν είναι τελικά αργά, η αγάπη όταν είναι δυνατή και η φλόγα αναμμένη μπορούμε να καταφέρουμε πολλά. Δίνουμε άλλη μια ευκαιρία στην αγάπη μας που αφήσαμε στην άκρη.Όλα έρχονται στην ζωή μας για κάποιο λόγο κι όταν φταίμε το πρώτο βήμα είναι να το παραδεχτούμε. Χωρίς εγωισμό, με κατανόηση και σεβασμό.
Σχόλια
Όλα θα φαίνονται (λίγο έστω) πιο εύκολα...
Ευχαριστώ που το μοιράστηκες! Όντως θα πρέπει να μας ταρακουνήσει η εμπειρία σου. Εύχομαι να πάνε όλα καλά! Όλα θα φαίνονται (λίγο έστω) πιο εύκολα αν είστε πάλι ο ένας "δίπλα" στον άλλο.
Προφανώς το είχες ανάγκη και μάλλον ήταν ανακουφιστικό
Καλημέρα! Για να μοιραστείς σε αυτό το blog όλα αυτά που περιγράφεις, προφανώς το είχες ανάγκη και μάλλον ήταν ανακουφιστικό για σένα. Καταλαβαίνω από αυτά που γράφεις ότι βιώνετε μια δύσκολη κατάσταση στην οικογένειά σου, την οποία παλεύεις πολύ και δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό.
Μη ξεχνάς όμως ότι υπάρχουν πολλές δομές ψυχικής υγείας, στις οποίες θα μπορούσες να απευθυνθείς και να μοιράζεσαι με ειδικούς όλα αυτά που σε απασχολούν , σε ''αδειάζουν'', σε θλίβουν και σου δημιουργούν την ανάγκη να εκφράσεις τόσο έντονα συναισθήματα σε ένα blog, οι οποίοι θα σε βοηθήσουν. Φαίνεται ότι κάνεις πολλά για τα παιδιά σου και την οικογένεια σου, αλλά ίσως να έπρεπε να δεις και ΕΣΕΝΑ μέσα σε όλο αυτό. Και φυσικά χωρίς να χρειάζεται να πληρώσεις κάτι. Υπάρχουν δημόσιες υπηρεσίες για το σκοπό αυτό. Εύχομαι τα καλύτερα για σένα και την οικογένειά σου!
Το βιολόγιό σας δεν αφήνει ασυγκίνητους τους επισκέπτες μας
Δεν ξέρω οόσο εύκολο είναι για κάποιον να σας γράψει μια κουβέντα που θα βοηθήσει. Αλλα να ξέρετε ότι το βιολόγιό σας έγινε αφορμή για πολλά Email με σχόλια προς το NOESI.gr για το πόσο εκτιμούν αυτό που γράψατε.
Από τη μεριά μου πιστεύω ότι μερικές φορές και μια απλή κουβέντα βοηθά. Δεν είστε μόνη και είναι μεγάλο πράγμα ότι βλέπετε με τα μάτια σας πόσο συμμετέχετε σε αυτό που συμβαίνει.
Συμφωνώ απόλυτα με το σχόλιο της Μαρίας. Αν χρειαστείτε προτάσεις για το πού μπορείτε να απευθυνθείτε, με το σύζυγο ίσως, εδώ είμαστε να σας πούμε.
Δεν ξέρω τι να σου πω, Μαρία...
Μαρία μου, καταρχήν, καλά έκανες και μας τα είπες... Αν δεν τα πεις σ'εμάς που περνάμε τα ίδια, που θα τα πεις; Εξάλλου, όπως ανέφερες, σίγουρα θα ωφεληθούν κι άλλες οικογένειες. Χαίρομαι που με τον άντρα σου αποφασίσατε να σας δώσετε μια δεύτερη ευκαιρία. Εγώ δεν ξέρω αν θα είχα τι δύναμη να το κάνω. Και εξηγώ:
Μία καλή μου φίλη, με παιδί με αυτισμό και νοητική υστέρηση, έχασε τον άντρα της με τον ίδιο τρόπο. Επειδή δεν του έλεγε χαμογελαστά την καλημέρα το πρωί. Κι επειδή είχε αφήσει τον εαυτό της να παχύνει, λέει, επειδή έτρωγε από τη στενοχώρια της.. Κι έτσι εκείνος τώρα μένει με μια άλλη γυναίκα, η οποία δεν είχε τέτοια προβλήματα στη ζωή της και του έλεγε χαμογελαστά την καλημέρα. Και της πήγαιναν καλύτερα και τα μαγιώ. Και η φίλη μου τον δικαιολογεί, επειδή τον είχε αφήσει στο περιθώριο, ασχολούμενη με το παιδί.
Κι εμένα ο άντρας μου τα ίδια μου λέει. Ότι τον έχω αφήσει σε δεύτερη μοίρα. Ότι με έχει απορροφήσει τόσο πολύ ο μικρός, που αισθάνεται πως με έχει χάσει.
Τα ίδια βέβαια ακούει και μία φίλη μου με τρία υγιέστατα (χτύπα ξύλο) παιδάκια, της οποίας ο άντρας παραπονιέται γιατί θέλει λέει κι αυτός ίση μεταχείριση με τα παιδιά.
Βλέπω εδώ ένα μοτίβο που δε μ' αρέσει. Και όχι, δεν το αποδέχομαι. Γιατί κι εγώ παιδί είμαι. Και θα ήθελα κι εγώ το φορτίο μου να ήταν κάπως μικρότερο. Και δε θέλω στο φορτίο μου αυτό να προστίθεται και το άγχος του να χάσω τον άνθρωπό μου. Γιατί κι εγώ τον αγαπώ σαν τρελή και μου κόβει τα πόδια η πιθανότητα να τον χάσω. Αλλά δεν μπορεί και η καλημέρα μου να είναι γλυκιά σαν να μην τρέχει τίποτα, γιατί ΚΑΤΙ ΤΡΕΧΕΙ που δεν είναι της φαντασίας μου. Κι επειδή είμαι κι εγώ παιδί όπως είπα και πριν, δεν έχω την ωριμότητα και την υπομονή να καθήσω να εξηγώ τα αυτονόητα στον παραπονούμενο άντρα μου. Και στο κάτω κάτω, μόνο δικά μου είναι τα παιδιά; Πως μπορεί μόνο εγώ να επηρεάζομαι από τα προβλήματά τους; Δεν ξέρω βέβαια τι θα γινόταν αν ερχόταν και μου έλεγε αυτά που άκουσες εσύ από τον δικό σου άντρα, μπορεί τελικά να έκανα ότι έκανες εσύ.
Σίγουρα θα ήταν καλό να κάνετε συμβουλευτική, αλλά δεν ξέρω αν έχετε το χρόνο και τα χρήματα για κάτι τέτοιο. Θα μπορούσαν ίσως να βοηθήσουν οι γονείς σας; Να αναλάβουν κάποιες από τις ευθύνες των παιδιών ώστε να σας ξεκουράσουν;
Σου εύχομαι καλή δύναμη, και επίσης να μπορέσετε να βρείτε οι δυό σας μια ισορροπία και ο ένας τον άλλο. Και εύχομαι να σας πάνε όλα καλά από δω και πέρα.
Ελένη
Όσα ευχαριστώ κι αν πω είναι λίγα
Όσα ευχαριστώ κι αν πω είναι λίγα. Ευχαριστώ λοιπόν από καρδιάς για τα καλά σας λόγια και την θετική ενέργεια που μου δίνετε. Ακριβώς γι αυτό το λόγο γράφω εδώ, γιατί εδώ δεν είμαι μόνη. Γιατί πολλές φορές η προσωπική επαφή που έχουμε με τους φίλους και τους συγγενείς δεν σημαίνει ότι εξασφαλίζει και ουσιαστική επικοινωνία. Για μένα, για εσας που βιώνουμε παρόμοια προβλήματα πολλές φορές μια 'καλή' κουβέντα όντως είναι αρκετή και είμαι βέβαιη ότι είναι και αληθινή από τη στιγμή που ζούμε τις ίδιες δυσκολίες. Ξέρετε πόσες φορές έχω ακούσει τη θεϊκή παρατήρηση 'έλα πώς κάνεις έτσι; Είδες μια χαρά είναι τα παιδιά, μήπως τελικά ήσουνα υπερβολική'; Κι ας έχω κάνει τόσα μα τόσα πολλά για να είναι τα παιδάκια μου έτσι σήμερα. Ποιος καταλαβαίνει; Κανείς και λόγω τιμής δεν θεωρώ ότι πρέπει και να καταλάβουν.
Ισως δεν έπρεπε να γράψω για κάτι τόσο προσωπικό, όμως δεν το μετανιώνω. Η δουλειά της μάνας είναι η πιο δύσκολη. Πόσο μάλλον για εμάς που πρέπει να αντιμετωπίσουμε τόσα. Εγώ προσπάθησα να γίνω υπερήρωας, να τα προλάβω όλα και κάπου εκεί έχασα την ισορροπία. Και τη Μαρία κυρίως. Γι αυτό έγραψα αυτό το βιολόγιο μήπως και ταρακουνηθούν κι άλλες μαμάδες υπερήρωες που προσπαθούν όπως εγώ τόσο πολύ να κάνουν τα αδύνατα να είναι δυνατά. Εγώ φταίω γιατί δεν φρόντισα τον εαυτό μου όπως φρόντισα και για όλα τα υπόλοιπα. Για μένα, που ποτέ δεν υπήρχε χρόνος για να με πάρω αγκαλιά ,να μ'αγαπήσω. Κι αν εγώ δεν είμαι καλά, πώς θα είναι τα παιδιά μου, ο αντρας μου; Και τι είναι η ζωή χωρίς χαμόγελο,χωρίς χαρά; Τώρα κατάλαβα πως όταν ήμουν με τον άντρα μου δεν τον έβλεπα ,μόνο τον κοιτούσα.Πώς γίνεται να μη το ένιωθε;
Εύχομαι λοιπόν σε όλους μας να κοιτάζουμε τον ήλιο και όχι το "άπειρο". Να φροντίσουμε την ψυχή μας για να είναι όμορφη, για εμάς όχι για τους άλλους.Γιατί τότε μόνο θα το δουν και οι άλλοι. Αυτό στέρησα εγώ από την οικογένειά μου, ΕΜΕΝΑ!
Κύριε Άγγελε σας ευχαριστώ θερμά και καλοδεχούμενες οι προτάσεις.
Με εκτίμηση Μαρία
Kαι η δική μου γνώμη
Μαρία καλησπέρα Ελπίζω τώρα που έχουν περάσει μερικές μέρες να πηγαίνουν όλα καλύτερα. Δεν είναι πρώτη φορά που διαβάζουμε προσωπικές εξομολογήσεις σχετικά με τα προβλήματα στο γάμο εδώ στο NOESI.gr και φυσικά όλοι μας βιώνουμε σχετικά θέματα στο γάμο μας, άσχετα αν υπάρχουν παιδιά με αναπηρία ή όχι. Αν κοιτάξεις στατιστικά θα δεις τρελούς αριθμούς διαζυγίων και ανδρογύνων σε διάσταση και στη συντριπτική πλειοψηφία δεν υπάρχουν παιδιά με αναπηρία. Εμείς έχουμε μια δυσκολία παραπάνω να ξεπεράσουμε, αν όμως υπάρχει πραγματική αγάπη, όχι η αγάπη που τελειώνει όταν ο άλλος παχύνει ή γεράσει, και υπάρχει και συζήτηση για άρση των παρεξηγήσεων ανάμεσα στο ζευγάρι, πιστεύω πώς η κρίση μπορεί να ξεπεραστεί.
Να έχουμε υπόψη μας ότι οι άνδρες είναι διαφορετικοί από τις γυναίκες. Οι περισσότεροι θέλουν τη γυναίκα πρώτα κοντά τους σωματικά και από κει ανοίγει ο δρόμος για την ψυχική επαφή ενώ στις γυναίκες συμβαίνει το αντίθετο. Πρέπει κάπου να βρίσκουμε το μέτρο.
Για να μπορέσουμε όμως ν' ανταποκριθούμε σ' αυτές τις απαιτήσεις του γάμου πρέπει να έχουμε όσο το δυνατόν καλύτερη σωματική και ψυχική υγεία. Εγώ έχω παρατηρήσει ότι όταν κοιμάμαι καλά (δεν εννοώ πολύ αλλά καλή ποιότητα ύπνου) και σχετικά νωρίς, τρέφομαι καλά (το ίδιο, δεν εννοώ περίπλοκα μαγειρέματα αλλά ποιοτική τροφή σε σταθερές ώρες), περπατάω λίγο, κάνω κανένα τεταρτάκι την ημέρα κάτι που μου αρέσει (συνήθως αφού κοιμηθούν τα παιδιά το βράδυ), όλα μου φαίνονται καλύτερα και τα βλέπω πιο αισιόδοξα, κάνω τις ασκήσεις του παιδιού πολύ πιο εύκολα, έχω πιο καλή διάθεση, μαζεύω το σπίτι πιο ξεκούραστα κλπ.
Βέβαια αυτό είναι η εξαίρεση, συνήθως τρέχω σαν αλλόφρων όλη μέρα, κάποιες φορές μένω νηστική γιατί απ' την κούραση δεν έχω όρεξη να φάω και στο τέλος της μέρας νιώθω σαν να μην έχω ολοκληρώσει τίποτα, σαν να τα έχω αφήσει όλα μισά.
Επειδή όμως τώρα έχουμε θέματα με το σχολείο, τα οποία θα γράψω στο βιολόγιο, αποφάσισα να το δω λίγο αλλιώς. Σε κάποια ανάρτηση στο βιολόγιο θα γράψω και μια περίπτωση που διάβασα στο ίντερνετ. Είναι μια Αμερικανίδα (λέγεται Barb Williams) που έχει ένα γιο με σοβαρή εγκεφαλική παράλυση, γενική καθυστέρηση και οφθαλμική δυσλειτουργία. Οι πολλές ώρες εργασίες για ν' ανταποκρίνεται στα έξοδα, το άγχος της αντιμετώπισης της αναπηρίας του παιδιού κλπ. την οδήγησαν στο γιατρό γιατί ένιωθε έντονους πόνους στα οστά. Περιγράφει λοιπόν πώς αντιμετώπισε το όλο θέμα. Νομίζω είναι κάτι που αξίζει να διαβάσουμε και θα βοηθηθούμε.
Επίσης μια ιδέα που μου αρέσει και που την έχω δει σε ξενόγλωσσα blog θα ήταν να γράφαμε όλοι οι γονείς του NOESI.gr σε ένα άρθρο πρακτικούς τρόπους με τους οποίους αντιμετωπίζουμε το άγχος και τις δυσκολίες που μας προκαλεί η όλη κατάσταση για να πάρουμε ιδέες ο ένας από τον άλλο. Κλείνοντας σου συστήνω να δεις ή να δείτε με τον άντρα σου, ακόμη καλύτερα, μια πολύ ωραία ταινία (υπάρχει στα βίντεο κλαμπ, υπάρχει βέβαια και στον υπολογιστή, μπορώ να σου γράψω πού θα τη δεις μεταφρασμένη), την οποία έχω ξανασυστήσει εδώ και λέγεται ''Fireproof". Καληνύχτα και συν Θεώ όλα θα πάνε καλά.
Έχω κι εγώ το ίδιο πρόβλημα με σένα και πολλές άλλες μαμάδες
Καλησπερα. Έχω και εγω ενα παιδακι τον Παναγιώτη με εγκεφαλική παράλυση, και τα προβληματα ειναι πολλα. Ενα απο αυτα ειναι και η μόνιμη γκρίνια με το σύζυγο. Συνεχεια με υποτιμάει και δεν μου μιλάει σωστά, το ιδιο ομως κανω κι εγω δυστυχώς. Κάθε μερα λεω να του φερθω καλύτερα, όμως μου λέει κάτι και μου αλλάζει τη διάθεση. Ήθελα να ηξερα δεν φτάνουν τα προβλήματα που έχω με το παιδί πρέπει να εχω και κακή ψυχολογια. Πιστεύω πως όλες μας πρεπει να προσπαθησουμε για το καλό των παιδιών μας και την ήρεμη ζωή στα σπίτια μας .Εγώ προσωπικά θα συνεχίσω να το παλεύω. ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΜΑΣ.
ΦΙΛΙΑ ΕΦΗ.
Το να ξαναβρείς τη Μαρία που έχασες
Μαρία μου καλημέρα!
Η ιστορία σου βγαλμένη από την καρδιά σου με τόση ειλικρίνεια μας άγγιξε όλους. Αρκετές από εμάς κάποια στιγμή αφήνουμε τον εαυτό μας και τα θέλω μας απ' έξω για χάρη της οικογένειας. Μπορεί να μην είναι μόνο για χάρη των παιδιών αλλά και για χάρη του συζύγου και φυσικά χωρίς να υπάρχουν ιδιαίτερες δυσκολίες στο σπίτι. Μπορεί να συμβεί στον οποιοδήποτε. Αναγνωρίζοντας την κατάσταση και τις ευθύνες σου έχεις ήδη κατακτήσει τον πρώτο στόχο προς την αλλαγή. Είναι πολύ σημαντικό με συντριβή να παραδέχεσαι ότι έχεις ευθύνη για την πορεία της σχέσης σου και φυσικά μεγάλο θάρρος.
Το να αρχίσεις να βλέπεις κάποιον ειδικό σίγουρα θα βοηθήσει να δεις τα πράγματα πιο ξεκάθαρα και να αρχίσεις να βρίσκεις λύσεις και το κυριότερο να θυμηθείς ποια ήσουν. Εγώ θα σταθώ λίγο σε αυτό το τελευταίο.
Έχω φάει πολλά χρόνια προσπαθώντας να βρω τον εαυτό μου και να βρω τη δύναμη να τον κινητοποιήσω. Θα πρότεινα λοιπόν με βάση τη δική μου εμπειρία να ξεκινήσεις σιγά σιγά. Δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη να βρεις τον χρόνο που χρειάζεσαι για σένα. Πρέπει να αρχίσεις να του δίνεις "ψιχουλα" τροφής έτσι για να ανοίξει σιγά σιγά η όρεξη. Βασική προυπόθεση να το θελήσεις μέσα σου βαθειά γιατί μόνο τότε θα αρχίσεις να διακρίνεις τα κενά χρόνου μέσα στην μέρα σου. Και τότε μπορείς να ξεκινήσεις μικρές απολαύσεις που μόνο εσύ ξέρεις. Μπορεί να είναι το να ακούσεις αγαπημένη μουσική ή να κρατήσεις ένα λεύκωμα με ότι σε εκφράζει. Το τελευταίο αν και είναι εφηβική συνήθεια έχει αποτέλεσμα. Τον δρόμο θα τον βρεις μόνη σου και είμαι αισιόδοξη πως θα τα καταφέρεις. Χρειάζεται χρόνος για να φτάσεις στο επιθυμητό γι' αυτό υπομονή. Μόνο όταν εσύ είσαι καλά είναι και η υπόλοιπη οικογένεια καλά. Η μητέρα είναι το δέντρο της οικογένειας που άμα δεν το ποτίζεις κάποια στιγμή μαραίνεται. Χρειαζόμαστε συναισθηματική τροφή για να ανταπεξέλθουμε στο δύσκολο έργο μας. Αυτή την τροφή πρέπει να την ψάχνουμε πάντα.
Με το χέρι στην καρδιά σου εύχομαι να πάνε όλα καλά!!!