Έφηβος με ΔΕΠΥ και αγχώδη διαταραχή, θέλω την άποψή σας
Έχω γιο εφηβο 14 χρονων στα 7,5 διαγνωστηκε με ΔΕΠΥ στα 10 με αγχωδη διαταραχη και εμμονες ψυχαναγκασμο. Καναμε θεραπειες σε ψυχολογο και ψυχιατρο ειχε αποτελεσμα μεχρι τα 13 μετα λες και πηρε στροφη 180 μοιρών. Έχω ένα αλλο παιδι επιθετικο, με απειλες λεκτικες, δεν δεχεται κριτικη, παρατηρησεις, αντιδρασεις ασχημες, υστερία. Όμως στο κοινωνικο πεδιο δηλαδη αφηνει να τον κανουν οτι θελουν, δεν αντιδραει και ολο αυτο το ξεσπαει στο σπιτι με ανυπακοη και επιθετικη συμπεριφορά σε ολα (οταν λεω επιθετική, εννοώ λεκτική με απειλες και καποιες φορες ξεσπαει και σε πραγματα πεταει π.χ. καποιο βαζο) ο ψυχιατρος δεν τον κανει ατομικη συνεδρια δεν θελει τον εδωσε μονο το Risperdal την ελάχιστη δοση των 0,500ml για αρχη. Λίγο υποχώρησαν τα συμπτωματα πολυ λιγο ομως πιστευετε οτι η νευροαναδραση θα βοηθησει οπως επισης και οι ατομικες συνεδριες;
Θα θελα την αποψη σας.
Σχόλια
Προσπαθώντας να βοηθάμε τα παιδιά μας
Γεια σας, κα Αφροδίτη. δεν είμαι ειδική ώστε να εκφέρω κάποια άποψη με βεβαιότητα. Μπορώ να μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία μου σαν γονιός. Έχω διαπιστώσει ότι ειδικά στην δύσκολη περίοδο της εφηβείας, η εγγύτητα με τα παιδιά μας κι η σχέση εμπιστοσύνης τους προς εμάς βοηθάει πολύ να αντιληφθούμε τί τους συμβαίνει και πώς να τα βοηθήσουμε. Π.χ.με παρέμβαση στο περιβάλλον του. Ακόμα και με αλλαγή σχολικού ή άλλου περιβάλλοντος σε περίπτωση που δεν επιδεικνύεται από αυτό η προσπάθεια κατανόησης και ο σεβασμός των ιδιαίτερων αναγκών του παιδιού και το ίδιο αντιμετωπίζει εχθρικές συμπεριφορές.
Μήπως η μετάβαση του παιδιού από το δημοτικό στο γυμνάσιο έπαιξε κάποιο ρόλο; Σας το λέω γιατί στην περίπτωση των παιδιών μου υπήρξαν πολλά προβλήματα σε αυτή την μετάβαση και αρκετά δυσάρεστες εμπειρίες.
Οι θεραπευτές των παιδιών μας νομίζω ότι μαζί με εμάς είναι κοντά στα παιδιά μας, με βάση την επιστημονική γνώση και εμπειρία τους τα στηρίζουν και μας βοηθούν κι εμάς. Μας υποδεικνύουν τρόπους ώστε να τα κατανοούμε, να τους συμπαραστεκόμαστε, μας δίνουν τις κατάλληλες συμβουλές για την αντιμετώπιση της κατάστασης. Ακόμα, χρήσιμο είναι νομίζω να έχουμε συμμάχους κάποιους τρίτους, όπως εκπαιδευτικούς που αγαπούν την δουλειά τους (υπάρχουν ευτυχώς!) και νοιάζονται τα παιδιά μας και μπορούν να μας μεταφέρουν τί συμβαίνει στο σχολείο, ή και να παρέμβουν αν χρειαστεί. Ή ακόμη και κάποιοι γονείς που έχουν εικόνα από τα παιδιά τους, συμμαθητές των δικών μας.
Μου φαίνεται αρκετά πιθανό τα παιδιά μας να εκτονώνουν τον θυμό τους στο σπίτι γιατί εκεί νιώθουν την ασφάλεια να βγάλουν το συναίσθημα που έχει μαζευτεί μέσα τους από επεισόδια που συμβαίνουν έξω από το σπίτι και όπου και δεν μπορούν να αντιδράσουν. Στο σχολείο ή στις αθλητικές δραστηριότητες π.χ. . Και να σωπαίνουν από φόβο μηπως η οποιαδήποτε παρέμβασή μας οδηγήσει στο να μην τα δέχονται τα άλλα παιδιά στις παρέες τους, ή μήπως δεχθούν την τιμωρητική αντίδραση δασκάλων ή άλλων. Άλλα πάλι παιδιά δείχνουν θλιμμένα και σε παραίτηση, ή εκδηλώνουν άγχος και φόβο. Καμία κατάσταση από αυτές δεν είναι βέβαια επιθυμητή. Στόχος είναι να υποστηρίζουμε τα παιδιά μας να αναπτύσσονται, να εκπαιδεύονται και να ζουν καλά.
Η καταπολέμηση των συμπτωμάτων, όπως των εκρήξεων θυμού του παιδιού από τον θεραπευτή της απόλυτης εμπιστοσύνης μας χρειάζεται. Αλλά για μένα το τέλειο θα ήταν να βρισκόταν η αιτία που προκαλεί το σύμπτωμα και να καταπολεμηθεί. Και το παιδί μέχρι τότε να έχει την κατανόηση και την καλύτερη δυνατή υποστήριξη που χρειάζεται από όλους όσους σχετίζονται μαζί του.