Ώρες - ώρες με πιάνει ένα παράπονο...
Είναι 21.14μμ... τα παιδιά κοιμήθηκαν και κάθομαι με τις σκέψεις μου για την μέρα που μας πέρασε... κάτι τέτοιες ώρες είναι που με πιάνει το παράπονο και λέω "γιατί εγώ οφείλω να είμαι δίπλα σε αυτούς που το ζητάνε κι εγώ τις περισσότερες φορές να είμαι μόνη μου?"... Μετά σκέφτομαι "καλύτερα ρε Κατερινιώ να μην έχεις και υποχρέωση"... Προσπαθώ να κάνω κάθε μέρα κάτι για το όποιο στο τέλος της ημέρας θα είμαι περήφανη ...και μετά σκέφτομαι "γιατί να μη είμαι περήφανη? Έχω 3 άντρες (άντε μαζί με τον σκύλο 4) και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τα καταφέρνω μια χαρά"... οπότε well done Kathrin... καληνύχτα φίλοι μου...
Σχόλια
Δεν εισαι μονη....
Μην νομιζεις οτι μονο εσυ σκεφτεσαι ετσι καλη μου Κατερινα. Οι περισσοτερες μαμαδες εδω μεσα , καπως ετσι νοιωθουν. Ομως θα ξημερωσει καποια μερα, απαλα και χωρις να το περιμενεις, που ξαφνικα θα νοιωσεις οτι κατι αλλαξε. Θα το καταλαβεις και θα με θυμηθεις. Τωρα σε παρακαλω μονο να θυμασαι οτι και ο Χριστος ηταν ΟΛΟΜΟΝΑΧΟΣ πανω στο Σταυρο Του, σηκωνοντας τις αμαρτιες ολων μας......Μετα ηρθε η Ανασταση. Παντα ερχεται, για ολους, αρκει να χαμηλωσουμε το κεφαλι μας για να τη νοιωσουμε, να μην μας προσπερασει στη βουη της καθημερινοτητας και να ευχαριστησουμε ακομα και για τη......Σταυρωση.