νόηση, ετών 18:)

Είμαι φοιτήτρια ψυχολογίας και έχω μια κοντινή ξαδέρφη στα 19 που είμαστε πολύ κοντά μεταξύ μας. Έχει κάποιες περίεργες συμπεριφορές μερικές φορές και μου το λέει και η ίδια πως δεν αισθάνεται νορμαλ. Από μικρή οι δικοί της δούλευαν πολύ, είναι το μικρότερο παιδι τη οικογένειας και έχει μια πολύ μεγαλύτερη αδερφή γύρω στα 38. Οι δικοί της δεν ήθελαν δεύτερο παιδάκι και τους ήρθε απροετοίμαστο και το έμαθαν στον 5ο μήνα και ενώ η μαμά της είχε ενα μεγάλο ινωμυωμα μήτρας παράλληλα και ήταν 40. 

Δούλευαν και οι δυο γονείς και δεν τους έβλεπε σχεδόν ποτέ, μεγάλωσε με την γιαγιά της και θείο και θεία, που έχουν διπολική διαταραχή και οι τρεις εδώ και χρόνια. Της έλεγαν από μικρή πως οι γονείς της δεν την θέλουν και πιο πολύ της έδιναν μόνο σοκολάτες και όχι κανονικό φαΐ με αποτέλεσμα να είχε θέματα με το γαστρεντερικό της και να έτρεχε για γαστροσκοπισεις στα 5. 

Οι δικοί της είχαν θέματα με τον γάμο τους και συνέχεια έκαναν φασαρίες. Νήπιο δεν την έστειλαν, την πήγαν για ένα μήνα μόνο και μετά. Πήγε κατευθείαν πρωτη δημοτικού. Μέχρι τα 6 είχε μόνο μια φίλη ένα κοριτσάκι από την γειτονιά και περνούσαν πολύ καλά. Ήταν όλη μέρα σπίτι και ο πατερας της νευριάζε και δεν την άφηνε πολλές φορές να έρχεται, αλλά που να πάνε τα παιδιά; Για καφέ; Δεν την πήγαιναν σε παιδικες χαρές και ούτε χόμπι είχε μέχρι τα 12, ήθελε να παει κολύμβηση, βόλλεϋ ή μπαλέτο αλλά ο πατερας δεν την άφηνε. 

Μετά στο δημοτικό ήταν καλά, λίγο ντροπαλή μεν. Είχε ενταχθεί σε μια παρέα, της άρεσε πολύ να πηγαίνει στο χωριό που είχε πολλές φίλες και έβγαινε έξω. Στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού μετακόμισαν όλα τα κορίτσια που είχε στη παρέα και έκανε πάρεα με μια καινούργια. Απομονώθηκε από τα αλλά κορίτσια και τότε ήταν που άρχισε να χτυπάει, να ρίχνει νερό και να τραβάει μαλλιά. Τα μαθήματα της δεν ήθελε ποτέ να τα κάνει και οι γονείς της είχαν αγοράσει ένα καρό βοηθήματα και της τα αντιγράφαν αλλά το είχαν καταλάβει οι δάσκαλοι και όλο τους καλούσαν. Χτυπουσε από πιο μικρή περιστασιακα αλλά τότε έγινε πολύ πιο συχνό. Δεν χτυπούσε συμμαθητες της, μόνο μερικες φίλες. Στο χωριό που της έκλεβαν παιχνίδια και τους συγγενείς που την μεγάλωσαν και τους  γονείς.

Στο γυμνάσιο πέρασε μπουλινγκ γιατί ήταν ήσυχη. Οι γονείς της δεν της συμπεριφέροντουσαν καλά, ήθελαν πιο πολύ την αδερφή της και όλο της έλεγαν πως από τότε που γεννήθηκε όλο έχουν προβλήματα κλπ. Η αδερφή της δεν την ήθελε και την έλεγε άσχημη συνέχεια και της φαινόταν βίαια με το παραμικρό. 

Στα 13 εμφάνισε κατάθλιψη και έχει μέχρι τώρα. Το ήξεραν οι γονείς αλλά δεν την πίστευαν όποτε το πάλεψε μόνη της μέχρι να ενηλικιωθεί και να πάει σε ειδικό μόνη της.  Έχει ξεκινήσει χόμπι τώρα και έχει πολλή κοινωνική φοβία και μου λέει πως όταν πάει να πιάσει κουβέντα λέει τα λάθος πράγματα και δεν μπορεί να καταλάβει τους αλλους ή δεν ξέρει τι να πει, ότι της λένε οι άλλοι πως είναι πολύ σφιγμένη και πως από μικρή είχε πολλά νεύρα και θυμό. Μ

είπε ότι δεν νιώθει σαν τα αλλά κορίτσια της ηλικίας της και την στεναχωρεί που οι δικοί της δεν την αποδέχθηκαν ποτέ και την άφησαν να γραφτεί μόνο παραδοσιακούς χορούς επειδή ήταν δασκάλα η αδερφή της και νιώθει πως δεν ξέρει ποια είναι και τι της αρέσει και δυσκολεύτηκε να αποφασίσει τι θέλει να σπούδασει. Σίγουρα οι δικοί της την είχαν παραμελήσει μερικές φορές και άκουσε πράγματα τα οποία δεν έπρεπε να ακούσει παιδί και δεν ήταν δίπλα της συχνά, αλλά είναι αυτός ένας λόγος να μην μπορείς να κοινωνικοποιήθεις;

Το έψαξε για αυτισμό γιατί της το είχαν αναφέρει στην Α' λυκείου  και την ρώτησαν μήπως έχει γιατί ήταν απομονομενη και δεν ήταν ζωηρή.

Συγνωμη για το τεράστιο κείμενο σας ζάλισα...