νόηση, ετών 18:)

Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος από τότε που άρχισα να μπαίνω στα γρανάζια της Ειδικής Αγωγής... Από τότε που πήραμε την πρώτη διάγνωση πως η κόρη μου έχει υπερκινητικότητα. Πέρασε ένας χρόνος περίπου από τότε που μιλούσα στο παιδί μου και δεν με άκουγε, από τότε που το μόνο που έκανε καλά ήταν να σκαρφαλώνει σε καναπέδες και να πηδά από το ένα έπιπλο στο άλλο, ένας χρονος οπου καθε προσπαθεια στο να βαλει ρουχα ηταν ενας αγωνας δρομου που εμοιαζε τοσο μακρινος... Ενας χρονος οπου η λεξη βολτα ακουγοταν σαν ονειρο θερινης νυκτος, ενας χρονος οπου η λεξη μπανιο ηταν ενα μαρτυριο και η λεξεις βουρτσισμα των δοντιων και χτενισμα ακουγοταν αγνωστες στο παιδι μου. Αλλα ακομα και στο πιο προσφατα παρελθον να παμε οι αλλαγες ειναι μικρες και το σχολειο ειναι ακομα μια κολαση που πρεπει το παιδι μου να την περασει για το δικο της καλο. Θυμαμαι ολα αυτα και ακομα κλαιω για τον πονο, για την κουραση, για την απογνωση και κυριως για το μελλον αυτου του παιδιου. Οι φίλοι όλοι μου έλεγαν πως είναι κακομαθημένη αλλά εγώ βλέπω πως υπάρχει κάτι άλλο που την κάνει να λειτουργεί έτσι. Δεν είναι καπρίτσια αυτά που κάνει αλλά δυσκολίες, το βλέπω, το νοιώθω και το βιώνω πως το παιδί μου υποφέρει και έχει ανάγκη από βοήθεια και ας λένε οι άλλοι ό,τι θέλουν. Και ερχόμαστε στο σήμερα και με ρωτούν όλοι τι έκανα και άλλαξε τόσο πολύ η μικρή; Και εγώ απλώς χαμογελώ αλλά από μέσα απαντώ πως απλά βρήκα τον σωστό δρόμο και έκανα αυτο που πρέπει να κάνουμε όλοι οι γονείς όταν βλέπουμε τα παιδιά μας να έχουν δυσκολίες δηλ να μην υποκύψουμε στις δυσκολίες αλλά να αγωνιστούμε όσο χρειάζεται μέχρι να νοιώσουμε πως είμαστε στον σωστό δρόμο. Ένα χρόνο μετά η κόρη μου κάθε μέρα κατακτάει και κερδίζει όλα αυτά που είχε χάσει, μαθαίνει τον κόσμο γύρω της από την αρχή, από μια άλλη όψη διαφορετική από αυτή που είχε γνωρίσει... αλλά το κυριότερο από όλα ένα χρόνο μετά βλέπω το παιδί μου να Γέλα... να είναι ευτυχισμένο και να προσπαθεί ακόμα περισσότερο, με μεγαλύτερη δύναμη και πείσμα για ένα καλύτερο αύριο και ας την δυσκολεύει ακόμα αποχωρισμός στο σχολείο ή το να παίξει με αλλά παιδιά. Ένας χρόνος μετά και όλα άλλαξαν... ο δρόμος μας είναι μακρύς αλλά όχι αδιάβατος... και εμείς θα τον πορευτούμε μέχρι να βρούμε την γαληνή στην ψυχή μας... Εύχομαι να βρούμε στον δρόμο μας όλα τα μέλη του “Νόηση” και όλους τους ανθρώπους της ειδικής αγωγής για μια κοινή πορεία για ένα καλύτερο αύριο... Σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου.