νόηση, ετών 18:)

Τελείωσαν λοιπόν οι διακοπές... και από αύριο έρχεται η γλυκόπικρη γεύση της επιστροφής στα θρανία. Γλυκιά για εμάς τους γονείς, γιατί για λίγες ώρες την ημέρα θα έχουμε λιγάκι ηρεμία. Λιγάκι να έρθουμε "στα ίσια μας", λιγάκι να ΜΗΝ κάνουμε. Γιατί εμείς οι "ειδικοί" γονείς (στην περιπτωση μου, η "ειδική" μαμά), κάνουμε συνέχεια, δεν σταματάμε. Οι γιορτες δεν ειναι ποτε ξεκουραση για εμας, οποτε, ισως και με λιγη δοση ενοχης, οταν αρχιζουν παλι τα σχολεια, ανασαινουμε εναν βαθυ αναστεναγμο ανακουφισης που μπορουμε να πιουμε εναν πρωινο καφε ή να παμε στην δουλεια χωρις να τηλεφωνουμε καθε 10 λεπτα στην μαμα μας (ή την πεθερα μας) να βεβαιωθουμε οτι ζει ακομα ;) (συνηθως η πεθερα ή η μαμα μας, οχι το παιδι! Ο.ο) Ομως ειναι και πικρη, γιατι νιωθουμε οτι το παιδι μας, οταν ειναι στο σχολειο, ακομα και κατω απο την επιβλεψη "καλων" δασκαλων, ειναι λιγο λιγοτερο ασφαλες, λιγο λιγοτερο φροντισμενο, λιγο περισσοτερο εκτεθειμενο στην σκληροτητα του κοσμου... και πως αφηνεις το παιδι σου να παει καπου οπου ξερεις οτι δεν ειναι ασφαλες, αγαπητο και φροντισμενο? :( Αυτη ειναι δυστυχως η πραγματικοτητα της Ελληνικης κοινωνιας. Δεν ταιριαζουμε οπως και να το κανουμε και ενω ζηταμε λιγακι εκεινη την στιγμη οπου δεν θα σκεφτουμε και δεν θα κανουμε, την ιδια στιγμη, εχουμε τυψεις γιατι αν δεν το κανουμε εμεις, κανεις δεν θα σκεφτει και κανεις δεν θα κανει για τα παιδια μας...