Γεννηθηκα στην Ελλαδα αλλα μεγαλωσα στην Αμερικη... ξαναγυρισα Ελλαδα, αλλα εφυγα και πηγα σχολειο Αγγλια, μετα λιγο Ιταλια και τελικα σπουδασα στην Αγγλια οπου και εζησα πολλα χρονια. Γυρισα Ελλαδα και παντρευτηκα Ελληνα και ετσι εμεινα... χωρις ομως να αισθανομαι οτι εχω καποια ιδιαιτερη σχεση με τον τοπο αυτον.

Οι φιλοι παντα με ελεγαν το "Αμερικανακι" και παντα ειχα λατρεια σε ο,τι Αμερικανικο με μεγαλο ονειρο να ζησω ξανα Αμερικη... Και μετα κατι παραδοξο συνεβει. Το ονειρο μου γινεται πραγματικοτητα αλλα εγω... εγω ποναω που θα φυγω!!! Τι!?

Φιλοι μου και φιλες μου, καλο μας χειμωνα. Σας ειχα αφησει καπου εκει με το διαζυγιο πριν μηνες και μηνες και επανηλθα να μοιραστω μαζι σας τις σκεψεις μου και τα νεα μας...

Ειμαστε καλα ειναι το πρωτο που θελω να σας πω. Ο Γιαννακης μας ειναι σε καινουριο σχολειο του οποιου η διευθυντρια ειναι της Ειδικης Αγωγης και η υποδιευθυντρια μητερα παιδιου με σοβαρες ειδικες αναγκες.

Θα πίστευε κανείς οτι όταν έχεις δυο παιδιά ένα εκ των οποίων είναι αρκετά διαφορετικό, η προσοχή θα δύνονταν στο άλλο, αυτό που μπορεί να κάνει περισσότερα, αυτό που είναι "φυσιολογικό". "Χαρά Θεού". "Εύκολο". "Σαν τα άλλα"... Τι γίνεται όμως όταν οι συγγενείς γύρω σου λατρεύουν το ένα παιδί περισσότερο απο το αλλο? Οταν ο ίδιος σου ο άντρας φαίνεται να μισεί το "φυσιολογικό" παιδί σου και να ζαχαρώνει συνεχεία το παιδί σου με τις ειδικές ανάγκες;

Προχθες ο Γιαννης δεν ειχε καλη μερα.. Ηταν ανησυχος, στεναχωρημενος και αρχισε παλι να λεει οτι ειναι αχρηστος και οτι θελει να πεθανει επειδη "τιποτα δεν κανει σωστα". Τον πηρα στην αγκαλια μου και αρχιζα να του "ζωγραφιζω" μια ιστορια.. "Μια φορα και εναν καιρο, ηταν ενα αγορακι που ηταν τοσο εξυπνο, που ηξερε να φτιαχνει ρομποτακια... Μια ημερα, μαζεψε ο,τι βιδα και καλωδιο βρηκε στο σπιτι, και κλειστηκε στο δωματιο του και εκανε τα σχεδια του... Ολο το βραδυ δουλεψε, και απο την φασαρια δεν αφησε τον αδελφο του να κοιμηθει... Το πρωι ειχε ολοκληρωσει τον φιλαρακο του, το ρομποτακι, τον "Σπροκετ!"

Θελω πολυ να μιλησω σε καποιον αλλα ειναι 8 και 20 το πρωι και ολοι ή κοιμουνται ή ειναι στην δουλεια, οποτε θα μιλησω σε εσας. Δεν μπορω να γραψω στο κανονικο μου μπλογκ γιατι το διαβαζει και εκεινος. Θα κρατησετε το μυστικο μου;