Μια μέρα με χαμόγελο

Αγαπητοί φίλοι και φίλες, θέλω να γράψω λίγα για την σημερινή μέρα που με έκανε για πρώτη να γελάσω. Σήμερα μετά από 15 ημέρες στο κέντρο προετοιμασίας του μικρού μου Charley μας κάλεσε ο παιδίατρος του κέντρου να μιλήσουμε για τον μικρό. Κάτι σαν ιστορικό. Ο μικρός είχε 3 μέρες να πάει σχολείο λόγω κρυολογήματος. Μέχρι να έρθει ο γιατρός επήγαμε στην τάξη με τα παιδιά και τις δασκάλες. Μέχρι τώρα αμφέβαλα αν ο μικρός Charley ήταν ευτυχισμένος εκεί. Μόλις μπήκαμε στην τάξη και είδα το χαμόγελο του που ήταν σαν να φωτίστηκε το πρόσωπό του κόντεψα να κλάψω από την συγκίνηση. Αφού παρατήρησα για μισή ώρα το πρόγραμμα και είδα τον μικρό για πρώτη φορά να χειρίζεται τα διάφορα παιχνίδια με μεγάλη δεξιοτεχνία, να φτιάχνει με φύλλα χαρτάκια και διάφορα αντικείμενα, να προσπαθεί να συμμετέχει στα τραγούδια που έλεγαν κόντεψα να κατουρηθώ από την χαρά μου. Ήταν σαν να μας έλεγε ο μικρός "κοιτάτε, μπαμπά, πόσα πράγματα μπορώ και κάνω εδώ μέσα". Δεν θέλω να σας κουράσω πολύ απλά να δώσω λίγο κουράγιο και ελπίδα σε αυτούς που νομίζουν πως έχασαν το παιχνίδι.

Σχόλια

Μπράβο, Charley!

Υποβλήθηκε από Angela Papastavrou Δευ, 16/10/2006 - 21:39

Καταλαβαίνω ακριβώς πώς νιώθεις! Αν και οι αλλαγές στον Νεκτάριο είναι πιο λίγες από αυτές του Charley γιατί εμείς δεν τον έχουμε γράψει ακόμη σε σχολείο, έτσι και εμείς την προηγούμενη Παρασκευή που κλείσαμε ένα μήνα εκπαίδευσης στο κέντρο λόγου που πάμε, μας εκαναν ενημέρωση για την εώς τώρα εξέλιξή του και μας είπαν "συγχαρητήρια, πάμε πολύ καλά και είναι ήδη έτοιμος για να ξεκινήσει λογοθεραπεία"! Τη βελτίωση στις επαφές του με τους άλλους τις βλέπουμε ήδη αλλά άλλο να στο λένε κιόλας! Ένα μεγάλο μπράβο στον Charley σου και ένα μεγάλο φιλί! Αγγελική

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε.

Μπράβο, Charley!

Υποβλήθηκε από Agrianitis Δευ, 16/10/2006 - 21:54

Σε ευχαριστώ πολύ.

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε.

Επιβράβευση & ενθάρρυνση

Υποβλήθηκε από sr Τρί, 17/10/2006 - 12:35

Φίλε Αγριανίτη, φίλοι/φίλες μέλη του ΝΟΗΣΗ, Αυτό που η εμπειρία μου μου έχει διδάξει και που μου το έχουν πει και πολλοί θεραπευτές και γιατροί της μικρής μου είναι ότι τα παιδιά αυτά καταλαβαίνουν και πολύ καλά μάλιστα ότι υστερούν έναντι των άλλων παιδιών κι αυτό τους επηρεάζει. Όποτε λοιπόν καταφέρνουν κάτι είναι πολύ σημαντικό γι' αυτά να έχουν την επιβράβευση (ένα "μπράβο" μέσα από την καρδιά μας, ένα μεγάλο μας χαμόγελο) και την ενθάρρυνση. Ειδικά όταν δεν μπορούν να καταφέρουν αμέσως κάτι πρέπει να τα ενθαρρύνουμε να συνεχίσουν την προσπάθεια και να μην απογοητευόμαστε με τις πρώτες τους αποτυχίες. Υπήρχε μια εποχή που η κόρη μου ήταν συνέχεια με ένα "δεν μπορώ" στο στόμα της. Είχα βαρεθεί να ακούω αυτή τη φράση. Η δική μου αντίδραση ήταν και είναι του τύπου "μπορείς αγάπη μου, προσπάθησε σιγά-σιγά και θα τα καταφέρεις". Αυτό το συναίσθημα που εζησες το έχω ζήσει κι εγώ και όλοι μας. Δεν παίρνεις μονό εσύ κουράγιο από τέτοιες στιγμές. Παίρνει και το παιδί όταν το ίδιο συνειδητοποιεί ότι μπορεί να καταφέρει πράγματα και βλέπει τη χαρά στο πρόσωπό μας (αυτό που λέω παραπάνω περί επιβράβευσης). Έχεις να ζήσεις πολλές τέτοιες στιγμές "ανέλπιστης" χαράς. Το σημαντικό είναι να μην απογητεύεσαι όταν δεν βλέπεις την πρόοδο που εσύ περιμένεις γιατί αυτή θα έρχεται στους ρυθμούς του παιδιού. Καλή σου ημέρα και καλή δύναμη.

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε.

Μπράβο του

Υποβλήθηκε από Kari Τετ, 18/10/2006 - 23:14

Είναι απίστευτο, Πάνο, τι αγώνα δίνουν αυτά τα παιδιά να καταφέρουν πράγματα που για τα άλλα είναι αυτονόητα. Μπράβο στο παλικάρι μας!!!

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε.

Μία ακόμα αίσθηση

Υποβλήθηκε από Κατερίνα Ζαρίφη Πέμ, 19/10/2006 - 15:37

Ολα αυτά τα παιδιά έχουν μία επιπλέον αίσθηση να αντιλαμβάνονται το κόσμο γύρω τους. Ο Charley και ο μπαμπάς του βρήκαν τη χρυσή τομή να τη χρησιμοποιήσουν. Πάντα τέτοια εύχομαι Φιλικά Κατερίνα Ζαρίφη

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε.

νόηση, ετών 18:)