νόηση, ετών 18:)

Αυτός ο χρόνος πέρασε γρήγορα και αργά... θα μου πείτε γίνεται αυτό; Γίνεται, όταν τα πράγματα είναι καλά - και αυτό σημαίνει άπλα τσουλάει η ρουτίνα μας, ή στραβώνουν όλα, από μικρά πισωγυρίσματα, από ιώσεις βασανιστικές κ.ά.. Γίνομαι αμέσως σαφέστερη: εμάς τους μεγάλους μας πήρε και μας σήκωσε ιδίως ψυχολογικά. Προσαρμοστήκαμε όλοι, βέβαια, στο τι πρέπει να κάνουμε, αλλά χείλη δε γελούσαν... Φοβόμαστε και μεταξύ μας να το ομολογήσουμε ότι μας πήγε πολύ πίσω αυτή η κατάσταση. Υπήρχαν ώρες, σας ομολογώ, που ένοιωσα απελπισία, περισσότερο για τους μεγάλους πάρα για το παιδί. Επίσης, λόγω της επιλεκτικότητας του φαγητού, παρουσιάστηκε η ανάγκη σιδήρου [ό,τι κόλπο φανταστείτε το μεταχειριζόμαστε για να το πάρει]. Αυτή η εξέλιξη έφερε στην επιφάνεια τις συνέπειες έέλλειψης σιδήρου στον οργανισμό, που πάει την ανάπτυξη πίσω και διανοητικά... Τέλμα δηλαδή, ο γιατρός συστήνει και συ πρέπει να υλοποιήσεις, το πως, επαφίεται στην εφευρετικότητα σου. Όμως τώρα τελευταία κάτι άρχισε να αλλάζει... Κατ' αρχάς, ήρθε ο καιρός των επανεξετάσεων της Ρηνούλας και των επαναξιολογησεων. Όλες ήταν παραπάνω από ικανοποιητικές και από αναπτυξιολόγο και από παιδοψυχίατρο, που την είδε για πρώτη φορά. Είπε μάλιστα πως έχουμε κάνει παραπάνω απ' όσα χρειάζονται και ότι το παιδί μεγαλώνει σ' ένα πολύ δομημένο περιβάλλον [η ψυχούλα μας το ξέρει]. Η ομιλία της έχει στρώσει, παραμένουν τα προβλήματα κοινωνικοποίησης, δεν παίζει δηλ. με τα άλλα παιδάκια άλλα συνυπάρχει αρμονικά, όμως όταν παίζει μονή της έχει αρχίσει να ταΐζει κούκλα [δεν το είχε κάνει πότε μέχρι τώρα], να σιγοτραγουδάει μονή της κ.λπ.. Εκείνο όμως που μας βοήθησε να σηκώσουμε και μεις λίγο το κεφάλι ήταν ότι μετά από ένα μηνά τώρα περίπου λήψης του σιδήρου, φαίνεται πολύ καλύτερα και στην όψη και στα υπόλοιπα. Γιατί τελικά το παιδί μεγαλώνει ευτυχισμένο με όλα αυτά που του προσφέρονται και είναι ένα πολύ γλυκό και συναισθηματικό παιδί με τις αγκαλιές του με τα αστειάκια του και με τις πονηριές του. Θα σας διηγηθώ μάλιστα ένα προχθεσινό περιστατικό για να πάρετε μια εικόνα: έκανε μια ζημιά και εισέπραξε από τη μαμά της τη πρώτη τιμωρία, να μη βγει να παίξει καθόλου στη βεράντα,μετά η μαμά της έφυγε. Πριν να επιστρέψει, η Ρηνούλα πλεύρισε με μαλαγανιά τον πάτερα της και με φρασεολογία απαιτητική και επιχειρηματολογώντας [έπρεπε να ακούγατε τις παιδικές δικαιολογίες της] τον έπεισε να την πάει στο λούνα παρκ. Επιστρέψανε όλοι με ένα χαμόγελο μέχρι τ αυτιά. Οι εμμονές της πάντως έχουν υποχωρήσει άμα της εξηγείς γιατί γίνεται το κάθε τι. Όταν με βλέπει να μπαίνω σπίτι τρέχει να μου ετοιμάσει τη κούπα του καφέ μου και με καλημερίζει, όταν φεύγω δε, μου λέει: γεια θα τα πούμε αύριο πάλι. Έτσι περνάει ο καιρός και βλέποντας τη να προοδεύει αναθαρρευουμε και μεις και προετοιμαζόμαστε για τη μακρά σχολική περίοδο με την ελπίδα να τα καταφέρει. Εδώ, πρέπει να αναφέρω ότι έχει και τα μάτια της στραμμένα στη μεγαλύτερη αδελφή της και την έχω πιάσει πολλές φόρες να μιμείται πράγματα που κάνει στα ΚΡΥΦΑ, γιατί προφανώς φοβάται τη σύγκριση και ντρέπεται να τη δούμε. Ιδίως τις Απόκριες που ζήτησε την ίδια στολή με την αδελφή της και χόρευε στο ίδιο μοτίβο... Αυτά είναι τα νέα μας και δε σας κρύβω ότι σας φέρνω συχνά στο μυαλό μου έναν - έναν αναλογιζόμενη τα προβλήματα όλων, άλλοτε κουρασμένη, άλλοτε συγχυσμένη άλλα τώρα τελευταία πολλές φόρες χαρούμενη. Το βοτσαλάκι, ή μάλλον η κοτρόνα που έπεσε στη λίμνη, έκανε τα κύματα της άλλα άρχισαν τώρα να ηρεμούν και να μαθαίνουμε να τα χειριζόμαστε και να ζούμε μ' αυτά, ελπίζοντας ότι στο τέλος της διαδρομής θα έχουμε διαμορφώσει αυτό το γλυκό πλασματικά σε μια αυτόνομη, ανεξάρτητη και ικανή να σταθεί στα ποδιά της κοπέλα. Καλή Ανάσταση σε όλους.