Χαίρομαι τόσο πολύ που ακούω ότι είχατε τόσο μεγάλη πρόοδο! Μπράβο σας! Είναι λογικό να θυμώνεις όταν βλέπεις ότι κάτι θα μπορούσε να πηγαίνει καλύτερα και δεν πάει. Έχεις δώσει μεγάλο αγώνα για να καταφέρει το παιδί σου αυτό που για τους άλλους είναι αυτονόητο, και αγανακτείς όταν βλέπεις να κινδυνεύει ή πρόοδός του από την αμέλεια κάποιων άλλων. Σε καταλαβαίνω απόλυτα! Εμείς είχαμε τρομερό πρόβλημα στο σχολείο πέρσι. Ο Γιάννης μου έλεγε ότι πέρναγε την ώρα του στο διάλλειμα προσπαθώντας να αποφύγει τους διώκτες του, μία ομάδα παιδιών που των κορόιδευαν και τον χτυπούσαν. Έτυχε να είμαι μάλιστα μπροστά σε μία περίπτωση που παιδιά τον φώναζαν σαν να ήταν σκύλος... Είχα μιλήσει επανηλλειμένως με το σχολείο. Είχα παρακαλέσει και είχα απαιτήσει. Ξέρεις κάτι όμως; Όταν ένας δάσκαλος έχει εφημερία, αυτό που πρέπει να εξασφαλίσει είναι η σωματική ακεραιότητα των παιδιών. Και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να μη σπάσει κανένα κεφάλι. Το ότι κοοϊδεύει κάποιος τα παιδιά μας, είναι πράγματι πολύ άσχημο, και αν πέσει στην αντίληψη ενός δασκάλου θα γίνει παρατήρηση, αλλά δεν αποτελεί προτεραιότητα. Και σωστά, κατά τη γνώμη μου. Άσε που συνήθως τα παιδιά που πείραζαν το Γιάννη το έκαναν κρυφά. Ξέρεις πόσες φορές τιμωρήθηκε ο Γιάννης για την αντίδραση που είχε σε ένα τέτοιο πείραγμα, ενώ δεν έγινε αντιληπτό το ίδιο το πείραγμα; Και καλά να ήταν κάποιος δάσκαλος που να ξέρει ότι το παιδί μου είχε πάντα δίκιο και δεν έλεγε ποτέ ψέμματα. ΄Τότε τους μάλωνε και τους δύο. Αν ήταν κάποιος άλλος, το μά΄λωμα το έτρωγε μόνο ο ΓΙάννης. Και καταλαβαίνεις πως ήταν μετά, που ήταν διπλά αδικημένος... Προσπαθούσα πολύ καιρό, παλεύοντας με τη γραφειοκρατία και τη στενομυαλιά να του βάλω συνοδό στο σχολείο. Όχι τόσο για το μάθημα, αλλά για το διάλειμμα, γιατί το παιδί δεν άντεχε πια να πηγαίνει σχολείο. ΄Πεταγόταν το βράδυ στον ύπνο του και είχε αναπτύξει τικ. Τα κατάφερα φέτος. Θα μου πεις: άντεξες να το στιγματίσεις έτσι το παιδί; Γιατί, δεν ήταν στιγματισμένο αλλιώς; Φέτος τουλάχιστον πάει στο σχολείο με τη φυσιολογική ανορεξία ενός παιδιού που βαριέται, όχι τον τρόμο ενός παιδιού που φοβάται για τη ζωή του. Η συνοδός του τον βοηθάει να καταλάβει τα άλλα παιδιά την ώρα που το χρειάζεται, όχι σε δεύτερο χρόνο, όπως γινόταν πέρσι, που του εξηγούσαμε εκ των υστέρων γιατί συνέβαινε κάτι, όταν και αν το παίρναμε είδηση. Εξηγεί και τη δική του συμπεριφορά στους συμμαθητές του, αν και ο στόχος μας δεν είναι να φτιάξουμε έναν μικρόκοσμο που να αποδέχεται το Γιάννη, αλλά να φέρουμε το Γιάννη κοντά στους άλλους. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι η ταλαιπωρία που τραβάμε με τα άγχη, τα δρομολόγια και τον αγώνα με τις υπηρεσίες δε μας αφήνουν να χαρούμε τα παιδιά μας. Εγώ δε χαιρόμουν ούτε το άλλο, το "φυσιολογικό" μου παιδί. Όταν στις σχολικές γιορτές οι άλλες μανάδες χαίρονταν, εγώ έκλαιγα κι έλεγα ότι ποτέ δε θα πάρω αυτή τη χαρά απ' το Γιάννη μου και δεν μπορούσα να χαρώ ούτε για τον μικρό. Κατάλαβα όμως ότι καμιά μάνα στη σχολή δε χάρηκε τόσο όταν το παιδί της εκτέλεσε σωστά μία σειρά ασκήσεων για να πάρει τη ζώνη στο τάε κβον ντο. (Επίσης, καμία άλλη δεν έμαθε η ίδια τάε κβον ντο για να τον βοηθήσει στην εξάσκησή του - μ' ένα σμπάρο δυο τριγώνια!) Καμία στην ομάδα δε χάρηκε τόσο όταν έβαλε καλάθι. Και είμαι σίγουρη ότι καμία δεν ακούει τόσο ευφάνταστα λόγια αγάπης όσο εγώ! Είμαστε εδώ για ν' ακούμε και να βοηθάμε ο ένας τον άλλο. Κι εγώ στις δύσκολες μέρες του Γιάννη και στις μέρες που άλλοι κάνουν τη μέρα του Γιάννη δύσκολη, εδώ θα έρθω να πω τον πόνο μου...

Ξέχασα να ευχηθώ, Καλή Σαρακοστή!

Καλή Σαρακοστή και από μένα! Για μένα δεν τίθεται θέμα ρατσισμού από τους άλλους απέναντι στα παιδιά μας. Εσύ δηλαδή, θα έκανες παρέα με κάποιον που φέρεται παράξενα, μιλάει παράξενα, αντιδρά υπερβολικά ή δεν καταλαβαίνει πάντα αυτά που του λες; Δε μιλάω γι’ αυτούς που τα χτυπάνε, βέβαια, απλά γι’ αυτούς που τα αποφεύγουν. Ή, αν το παιδί σου δεν είχε αυτισμό, δε θα ανησυχούσες αν το παιδί σου έκανε παρέα μ’ ένα τέτοιο παιδί; Δε θα φοβόσουν μήπως «αντιγράψει συμπεριφορές»; Εμείς ξέρουμε ότι δεν «κολλάει», το ξέρουν όλοι; Είναι δουλειά δική μας να βάζουμε το παιδί μας σε παρέες. Αυτό που κάνει η Μαρία, το έχω κάνει κι εγώ. Πηγαίνω το παιδί μου σε παιδικές χαρές ή εξωσχολικές δραστηριότητες που πάνε και παιδιά του σχολείου. Καλώ παιδιά στο σπίτι. Έχω γίνει κι εγώ πιο κοινωνική απ’ ότι ήμουν, Δε μου έκανε κακό, περνάω κι εγώ καλά με τις άλλες μαμάδες… Διαφωνώ με τη Μαρία μόνο στο θέμα της αντιμετώπισης της βίας. Πέρσι, έκανα κι εγώ αυτό που έκανε εκείνη τον πρώτο καιρό στο σχολείο. Όταν μου έλεγε το παιδί ότι κάποιος το είχε χτυπήσει, το ρωτούσα μήπως είχε κάνει κι αυτό κάτι να «προκαλέσει» τον άλλο. Μήπως δεν το είπε στον εφημερεύοντα δάσκαλο ώστε να καταλάβει ότι κάποιος το είχε χτυπήσει; Μετά κατάλαβα ότι έκανα λάθος. Λάθος, λάθος, λάθος!!!! Έμαθα ότι για τις φασαρίες που γίνονταν μ’ ένα συγκεκριμένο παιδί, πάντα έφταιγε το άλλο παιδί. Και η οικογένεια του άλλου παιδιού που δεν θεωρούσε προβληματική τη συμπεριφορά του παιδιού τους, που εκτός απ’ το δικό μου παιδί έδερνε κι άλλα. Το παιδί μου είχε δίκιο. Το πρόβλημα όμως πλέον εγώ το είχα μεταφέρει στο δικό μου παιδί, στο οποίο δεν έδειξα τη συμπαράσταση που όφειλα, αμφισβητώντας το. Το έκανα μετά, αν και καθυστερημένα, και είδα διαφορά. Του είπα ότι το συγκεκριμένο παιδί ήταν ανάγωγο και οι πράξεις του κακές. Του είπα ότι εγώ είμαι με το μέρος του. Δεν είναι δεδομένο ότι το παιδί το ξέρει! Ανακουφίστηκε τόσο πολύ… Του είπα επίσης να μην περιμένει πια να το πει σε κάποιον μεγάλο, αλλά να αμυνθεί όπως μπορεί μπροστά σε μία επίθεση. Τι στο καλό, ήξερε κι αυτός να δέρνει! Γύρω στο Πάσχα, μου είπε ότι αυτό το παιδί του είχε επιτεθεί με τρόπο που θα μπορούσε να τον είχε σκοτώσει. Μου το επιβεβαίωσαν κι απ’ το σχολείο. Ποιος είδε το Θεό και δεν Τον φοβήθηκε… Αφού έκανα ότι είχα να κάνω με το σχολείο, του είπα να μην αφήνει το παιδί αυτό να τον πλησιάζει, και αν το κάνει, να τον δέρνει αυτός πρώτος. Του έδειξα που πονάει πιο πολύ. Του έμαθα να τσακίζει καλάμια και να σημαδεύει τένοντες. Θα μπορούσε να είχε πεθάνει! Έλεος πια! Ξέρετε κάτι; Αυτή η κατάσταση άλλαξε αμέσως. Κάτι μάζεψαν οι άλλοι το παιδί τους, κάτι ανέβηκε η αυτοπεποίθηση του παιδιού μου και δεν έμοιαζε πια με στόχο, κάτι που ο εφημερεύων πια δεν άκουγε παράπονα απ’ το παιδί μου στα οποία μπορούσε και να μη δώσει σημασία αλλά είχε πλέον μπροστά του μία συμπλοκή στην οποία έπρεπε να παρέμβει ήθελε δεν ήθελε, πάντως μπήκε τέλος. Ο οποιοσδήποτε μπορεί να μην κάνει παρέα το παιδί μου. Δεν είναι υποχρεωμένος. Αν όμως κάποιος το χτυπήσει, δε θα κάτσω να το συζητήσω πια. Είμαι με το μέρος του παιδιού μου και αυτό πρέπει να ΦΑΙΝΕΤΑΙ. Το παιδί πρώτ’ απ’ όλα πρέπει να το καταλαβαίνει και μετά όλοι οι άλλοι. Δε λέω ότι η δική μου μέθοδος ταιριάζει σε όλες τις περιπτώσεις, απλά λέω ότι αν κάτι δε βοηθάει, καμιά φορά βοηθάει κάτι άλλο, που ίσως να φαίνεται κάπως ανορθόδοξο…