νόηση, ετών 18:)

Φιλοι μου, γεια σας. Τον τελευταιο καιρο λογω πολλων υποχρεωσεων και προβληματων υγειας δεν καταφερνα να διαβασω τα "βιολογια" και τα σχολια, οποτε σημερα βρηκα την ευκαιρια και τα διαβασα ολα με την ησυχια μου. Ξερετε τι διαπιστωσα; Ντρεπομαι και που το λεω αλλα νομιζω ειναι υποχρεωση ολων μας να το κανουμε αυτο. Διαβαζοντας λοιπον αναλυτικα, παρατηρω το ποσο πολυ παραπονιομαστε για τον κρατικο μηχανισμο, για τους γιατρους, για τους δασκαλους, το σχολικο συστημα κ.λπ. κ.λπ. και βασικα εγω ειμαι μια απο τις μανες που ομολογω γκρινιαξα, παραπονεθηκα και απορησα πολυ αλλα νομιζω πως ειναι υποχρεωση μου να αναφερω πως μεσα σε αυτο το τρελλο συστημα της υγειας και προνοιας, αναζητωντας τον καταλληλο τροπο για να βοηθησω το κοριτσακι μου, βρηκα στον δρομο μου πολλους ανθρωπους ακαρδους και σκληρους και ισως μερικους μπορω να τους χαρακτηρισω και κακοπροαιρετους... Αλλα, φιλοι μου, πως μπορω να παραβλεψω ολους αυτους (λιγοι δεν λεω...) που με βοηθησαν με τον τροπο που ο καθενας μπορουσε να βρω τον δρομου προς την Ιθακη; Πως να μην σχολιασω με τα καλυτερα λογια τον εργοθεραπευτη μας, την κοινωνική λειτουργο του ΙΚΑ, την "Πυξιδα" (ομαδα, Σχολη Γονεων), τον αλλεργιολογο που παρακολουθει την κορη μου και βεβαια ολα τα μελη του "Νόηση" που με βοηθατε με την συμπαρασταση σας; Ανθρωποι που δεν ειχαν ως βασικοι τους προτεραιοτητα το χρημα αλλα το πως να βοηθησουν εμενα και την κορη μου για ενα καλυτερο μελλον... Μη γινομαστε λοιπον αχαριστοι και αγνωμονες, αυτο βεβαια δεν σημαινει πως συγχωρω και ξεχνω ολους αυτους που με φερθηκαν με το χειροτερο τροπο και που με πικραναν αλλα οπως λεγονται τα αρνητικα πρεπει να δινουμε εμφαση και στα καλα και να τα κραταμε αυτα οσο το περισσοτερο γινεται γιατι διαφορετικα θα τρελλαθουμε... Και δεν θα εχουμε το κουραγιο να βοηθησουμε τα παιδια μας. Θετικα σκεφτομαστε... θετικα πραττουμε... Καλη συνεχεια σε ολους μας...