Σύγχρονοι Φοίνικες

Εικόνα Γλυκερία Καρύδη
...σαν το πουλί που ξαναγεννιέται από τις στάχτες του, το παρεξηγημένο πουλί που ταυτίστηκε στις συνειδήσεις μας με την χούντα των συνταγματαρχών, με μία από τις μαύρες σελίδες της νεώτερης Ελληνικής Ιστορίας! Έτσι πρέπει να στεκόμαστε στην καθημερινότητά μας όσο δύσκολη και να είναι αυτή. Στην εντατική που είχαμε την Μυρτώ μας υπήρχε η εικόνα της ΑΓΙΑΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ. Ήταν η πρώτη φορά που την είδα και αν και είμαι άθρησκη(όχι άθεη) κάθε βράδυ προσεύχομαι σε αυτήν γιατί από την φύση μου είμαι παρορμητική και ανυπόμονη. Όλο αυτό τον καιρό, διάβαζα διάφορα βιολόγια και έχω κλάψει πολλές φορές, γιατί το βρίσκω άδικο οι πιο όμορφες αξίες στην ζωή - η μητρότητα και η πατρότητα - να γίνονται εφιάλτης και να μην μπορούν να τις βιώσουν όπως τους αξίζει ούτε οι γονείς, ούτε και τα παιδιά. Γιατί να πρέπει να ταλαιπωρούνται τα παιδιά από την ανευθυνότητα κάποιων γιατρών, από παραλήψεις, λάθη, από συνομωσία της κακίας στιγμής και του τυχαίου. Αναπάντητα ερωτήματα που σε ταλανίζουν καθημερινά, την ώρα που κοιμάσαι, που περπατάς, που οδηγείς, που είσαι με παρέα, που βλέπεις συνομήλικα παιδιά με το δικό σου και προσπαθείς να φανταστείς πως θα ήταν αν δεν είχε τις ιδιαιτερότητες του. Ανθρώπινα συναισθήματα αλλά λάθος αντιμετώπιση γιατί το ποτάμι δεν γυρίζει ποτέ πίσω ούτε και ο χρόνος. Σήκω μάζεψε, τις στάχτες σου και προσπάθησε να πετάξεις και πάλι.Αγνόησε όσους δεν μπορούν να καταλάβουν,όσους σε οικτήρουν, όσους η ψυχή τους και το μυαλό τους δεν πάει πέρα από το προφανές, όσους το φαίνεσθαι είναι πιο σημαντικό από το να είσαι. Η αναπηρία δεν είναι και δεν πρέπει να είναι ταμπού. Είναι κατάσταση, φαινόμενο σύνηθες στην κοινωνία μας που δεν σε προειδοποιεί απλά χτυπάει σαν την καταιγίδα. Γίνε εσύ τα πόδια,τα μάτια, τα λόγια του παιδιού σου. Ελευθέρωσε τις αιχμάλωτες σκέψεις του, γέμισε την ψυχή του με αγάπη και αποδοχή κάνε ότι κάνεις και στα άλλα σου παιδιά ή αν δεν έχεις άσε το ένστικτό σου να σε οδηγήσει. Και τόλμησε να κάνεις αυτά που μέχρι τωρα σου φαίνονται απαγορευτικά. Εμπόδιο; Πτώση; Παίρνεις φόρα και συνεχίζεις. Ελπίδα

Σχόλια

''Κόλλα το''!

Εικόνα Λένα Γκαντιά
Ελπίδα.. με εκτίμηση, Λένα
like0

Μου λείπει να την πιάσω απο το χέρι και να πάμε μια βόλτα...

Εικόνα Ιωάννα
Μου λείπει να την πιάσω απο το χέρι και να πάμε μια βόλτα.... μου λείπει ρε γαμωτο μου πολυ αυτο... έχω τόσα αλλα όμως απο αυτο το παιδι που το βλέπω στο καρότσι του να κάθεται απέναντι μου κ να παίζει με την ξαδελφη του και να λέει... επιθυμώ να ζωγραφισω πρώτα ένα σπιτάκι και ένα τραινακι μετα!... ξεχναω αυτο που μου λείπει και απολαμβανω την στιγμή , την καμαρωνω... είναι μια απο τις τόσες πολλές φορές που μαζεύω τα κομματάκια μου.... σηκωνομαι παίρνω φορά και συνεχίζω... είναι τόσο ασήμαντο αυτο που μου λείπει σε σχέση με αυτο που βλέπουν τα ματιά μου ακουν τα αυτιά μου και απολαμβάνει η ψυχή μου απο αυτο το παιδι που θα ήμουν αχαριστη αν δεν έλεγα ευχαριστώ που με αξιωσε η ζωη να ην έχω και αυτη κ την αδελφή της!!!
like1

Σε όλους μας λείπει κάτι

Εικόνα Γλυκερία Καρύδη
..εμένα μου λείπει να τον ακούω να μιλάει ,να μου λέει τις σκέψεις του ,να γελάω με τα αστεία του,να καταλαβαίνω που πονάει όπως κάνω και με τα άλλα μου παιδιά.Θαυμάζω όμως τον τρόπο που μιλάει με τα μάτια του ,τα σ'αγαπώ που μου λέει με την αγκαλιά του,τον τρόπο που χορεύουμε όταν ακούμε τραγούδια και γίνομαι εγώ η φωνή του.Γίνε εσύ τα πόδια της και απόλαυσε τις βόλτες σας με το καροτσάκι και κάνε την μεγαλώνοντας να καταλάβει ότι ο άνθρωπος μπορεί να πάει και να φτάσει παντού ακόμη και χωρίς πόδια και χωρίς χέρια ...αρκεί να έχει γύρω του ανθρώπους σαν και εσένα που τον αγαπάνε...Θα σου πώ ένα περιστατικό με τον φίλο μου τον Γιώργο ο οποίος καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι από τότε που γεννήθηκε ,παντρεύτηκε γυναίκα με ίδιο πρόβλημα και κάνανε ένα πανεμορφο ,υγιές κοριτσάκι.Ο Γιώργος ποτέ δεν παρετήθηκε ,ήταν μέσα στην παρέα ,αποδεκτός και αγαπητός,είχε μόνιμη δουλειά στον Δήμο και τυχαίνει ένα πρωίνα έχει χαλάσει η ρόδα από το αμαξίδιό του .Ο συνάδελφός του του ζητάει να βγάλει φωτοτυπίες και ακούγεται η εξής φοβερή ατάκα''Σήμερα δεν μπορώ είμαι ανάπηρος''.Αύτό τα λέει όλα.Ο αυτοσαρκασμός και η αποδοχή του σε καθηλώνει.Αυτός είναι ο φίλος μου ο Γιώργος ο ΑΝΑΠΗΡΟΣ όπως τον αποκαλούν χρόνια τώρα στο χωριό μας οι'' ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΙ'' που δεν μπορούν να δουν κάτι άλλο πέρα από το ''ελάτωμά του'' γιατί δυστυχώς η αναπηρία της ψυχής και της σκέψης είναι βουβές και δύσκολα αναγνωρήσιμες . ΦΟΡΤΣΑ ΣΤΟ ΠΕΤΑΛΙ ΝΑ΄ΡΘΟΥΝΕ ΚΙ ΑΛΛΟΙ ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΟΡΘΟΠΕΤΑΛΙΕΣ .ΤΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ ΜΑΣ ΟΠΩΣ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ΞΕΡΟΥΝ ΑΠ΄ΑΝΗΦΟΡΙΕΣ.
like1

Ελπίδα...

Εικόνα Ιωάννα
Σε ευχαριστώ πολυ...
like2

...εμένα μου λείπει...

Εικόνα Λένα Γκαντιά
...τον μικρούλη μου δηλαδή, που δεν μπορεί να παίξει μπάλα, να κάνει κούνια (κάνουμε μαζί), να τρέξει στο πάρκο να πιάσει το νερό απ'το συντριβάνι... Είναι χαμογελαστός, είναι ευτυχισμένος, μόνο τότε σκουραίνουν λίγο τα ματάκια του, κι αυτό δεν το αντέχω... Θέλω να' ναι πάντα ευτυχισμένος, όλα τα παιδιά του κόσμου! Λένα
like3

Λένα μου

Εικόνα Ιωάννα
Σκουραινουν τα δικά μας ματιά πρώτα ... Κοιτάμε τα δικα τους ματια μετα κ τα βλέπουμε πιο σκούρα ακόμα....ξέρω τι εννοείς...σε διαβάζω κ είναι σαν να γράφω εγω....αν αρχίσω να γράφω τι μου λείπει πιο πολυ απο τα αυτονόητα των άλλων τότε θα χάσω την ουσία...θα χάσω την στιγμή...θα χάσω αυτη την ευτυχία που ζω όταν π.χ. Σήμερα μου είπε...χαιδεψε με κάτω απο τον λαιμό ΜΑΜΆ...την χαιδευω κ άρχισε να κάνει χρχρχρχρ... Και νιαου νιαου ...όπως κάνουν οι γάτες όταν τις χαιδευουν....αυτο δεν μου το έκανε Π´οτε η άλλη κόρη μου...το έκανε μόνο η δαναη μου...αυτές τις στιγμές δεν θέλω να μου τις χαλάει καμία σκέψη μου για το τι δεν μπορει να κάνει,,,,κ είμαι σίγουρη ότι κ ο νικανωρας έχει τέτοιες στιγμές....και εμείς μαζί κάνουμε κούνια ...αν με δεις που έχω ανεβεί???? επειδή δεν μπορούσε να σταθεί μονη της σε ένα μπεμπε τραινακι περισι στο λουνα παρκ ζήτησα στον ιδιοκτητη να ανέβω και εγω...φυσικά αν σηκώνει το τραινακι , φυσικά δεν χωρουσα...τα πόδια μου έβγαιναν απ έξω σαν της ακριδας , με είχε πιάσει νευρικό γέλιο σχολίαζα συνέχεια ότι στην ανηφόρα θα τους τραβηξω πίσω και θα γκρεμισω το τραινακι...ο άντρας μου τραβούσε βίντεο και ο κόσμος είχε σκάσει στα γέλια.....αλλα δεν με ενοιαζε...η μικρη μου ήταν τρισευτυχισμενη εκείνη την στιγμή...και εγω μαζι της πέρασα υπέροχα...το θυμάται ακόμα....και θέλει και φετος να πάμε...αν χωράμε ακόμα ( επειδή ψηλωσε πολυ ,μεγαλωσε και μάλλον κ οι δυο μας φέτος χλωμο το βλέπω να χωράμε) θα ανέβουμε....δεν με νιαζει για τον κόσμο...μπορει να απορούν η να με θεωρούν υπερβολική επειδή δεν γνωρίζουν ...όμως έγινα αυτο που είπε η ελπίδα...τα χέρια της κ τα πόδια της!!!! Αυτές τις στιγμές δεν θα μου τις χάριζε κανείς άλλος!!! Είναι οι ΑΠΌΛΥΤΑ δικές μας στιγμές...κ θελω να τις θυμάμαι με πολυ αγάπη κ τρυφερότητα!!!
like0

Προς τ' άστρα μέσα από τις δυσκολίες...

Εικόνα Λένα Γκαντιά
...είναι μιά από τις αγαπημένες μου εκφράσεις! Εδώ και 4 χρόνια προς τα εκεί ταξιδεύουμε... Απ' τη στιγμή, που πήρα τον μικρούλη μου αγκαλιά, ύστερα από 1 μήνα στην εντατική, είμαι ευτυχισμένη. Αν και άλλαξε η ζωή μας, αν και τότε κανείς τους δεν μου 'χε πει απολύτως τίποτα, ήμουν ευτυχισμένη γιατί τον είχα στην αγκαλιά μου, γιατί ήταν ζωντανός... Από τότε, είμαι τα πόδια του, τα χέρια του, η φωνή του... Τότε ακόμα, ούτε χαμογελούσε (πονούσα), πέρασε λίγος καιρός και άρχισε να γελάει, και έτσι σιγά-σιγά συνεχίζουμε το ταξίδι μας! Ένα ταξίδι ζωής. Είμαι ευτυχισμένη που συνταξιδεύουμε, γιατί ο Νικάνωρας μου είναι ο καπετάνιος και'γω ξέρω καλό κουπί! Ευχαριστώ, Λένα
like1

Λένα, ο Νικαρωνας είναι τυχερος που έχει τέτοια μαμά

Εικόνα Ιωάννα
Ο νικανωρας είναι τυχερός που έχει τέτοια ΜΑΜΆ... Και φαντάζομαι και τέτοιο αδελφό... Αν κρίνω απο τις φωτογραφίες που βγαίνει με τον μεγαλύτερο αδελφό του!! Με πόση τρυφερότητα φωτογραφίζεται δίπλα στον Νικανωρα...λάμπουν τα ματιά και των 2!!!! Μπράβο, ρε Λένα... ξέρω τι έχεις μέσα σου... σε νιώθω... αλλα μόνο πάνω στο ψηλότερο βουνό που δεν υπάρχουν άνθρωποι ΕΣΥ και εγω πρέπει να ουρλιαξουμε... να μην μας δει και να μην μας ακούσει κανείς και κυρίως τα παιδια μας!!
like0

...μα δε θέλω

Εικόνα Λένα Γκαντιά
...να ουρλιάξω καλή μου Ιωάννα,όχι δε θέλω! Λένα
like1

Λένα, μακάρι να μην ήθελα κι εγώ

Εικόνα Ιωάννα
Μακάρι να μην ήθελα και εγω... αλλα μερικές φορές θέλω... όχι τόσο όσο παλιότερα... όχι... παλιότερα είχα πολυ θυμό μέσα μου... τα ειχα με ολους... όμως τώρα έχει καταλαγιάσει... είμαι πιο ήρεμη... πολυ πιο ήρεμη... χαίρομαι τις στιγμές περισσότερο. Ή μαλλλον χαίρομαι όλες τις στιγμές... Αν και ποτε δεν βαριγκομουσα... αν και ο άντρας μου ήταν και εκείνος πιο ήρεμος ψυχικά (σκέψου... ο αγαπημένος του ξαδελφος που μεγάλωσαν μαζι παιθανε στα 21 του απο μυοπαθεια ντουσεν... H αδελφή του είναι παιδι με σύνδρομο down και πολυ επιβαρυμένη υγεία, ο πατέρας του πριν 5 χρόνια εμφανήσε πλάγια σκλήρυνση και είναι σε αναπηρικό αμαξιδιο και παει απο το κακό στο χειρότερο ...και τώρα η κόρη του) ποσά να αντέξει η ψυχουλα του... Και πάλι καλα είμαστε!!! Και πιστεύω θα είμαστε καλύτερα... θέλω να βλέπω το ποτηριμισογεματο όχι μισοαδειο!! Αχαριστη δεν είμαι!!! Μακάρι όλοι να είμαστε καλα, Λένα μου... μακάρι! Εμείς θα πορευόμαστε στην ζωη με αγάπη και ταπεινότητα αλλα και τσαμπουκα γιατί ...αυτη είναι η ζωη !!!
like1

Συντρόφισσες, συνοδοιπόρισες και γιατί όχι φίλες μου

Εικόνα Γλυκερία Καρύδη
Συντρόφισσες, συνοδοιπόρισες και γιατί όχι φίλες μου, πόσα κοινά στοιχεία, συναισθήματα, σκέψεις, αγωνίες. Πόση ανακούφιση αισθάνομαι όταν μπορώ να μην αισθάνομαι μόνη.Τα τελευταία χρόνια έχω γίνει λίγο ρατσίστρια προς τους ανθρώπους, που επειδή στάθηκαν "τυχεροί" με τις στραβές, δεν φρόντισαν να εξελίξουν το πνεύμα και την σκέψη τους και δυστυχώς ούτε και την ψυχή τους. Δεν μπορεί κανείς να μπεί στην δική σου θέση. Δεν μπορεί κανείς να καταλάβει πως είναι να θέλεις να φωνάξεις και η φωνή σου να διαπεράσει τα στενά όρια του πλανήτη μας ή την ευτυχία που αισθάνεσαι όταν το βλέμμα σου συναντιέται με αυτό του παιδιού σου σε διαφορετική διάσταση που λίγοι μπορούν να γνωρίζουν την ύπαρξη της. Εδώ, πρέπει να είμαστε ενωμένες, να μοιραζόμαστε σκέψεις, να διαιρούμε τον πόνο και να πολλαπλασιάζουμε την χαρά. Συλλογικότητα και συντροφικότητα - δύο λέξεις ξεπερασμένες τις τελευταίες δεκαετίες γιατί ο καθε ένας ήταν απασχολημένος με την ατομικότητά του,κλεισμένος στον μικρόκοσμό του και μας έκαναν να πιστέψουμε ότι έτσι αλλάζει ο κόσμος. ΛΑΘΟΣ. Για να αλλάξει ο κόσμος πρέπει να αλλάξουμε πρώτα εμείς. Ταπεινοφροσύνη, σεμνότητα και αέναος αγώνας πρέπει να μας διέπουν και να παραγκωνίζουν τα κατά τα άλλα ανθρώπινα αν και κατανοητά συναισθήματα του θυμού, της θλίψης και των χιλιάδων γιατί.
like1

Δεν είναι ανάγκη να σ’ αγαπούν για να ζεις… Όχι…

Εικόνα Λένα Γκαντιά
...Αλλά είναι απαραίτητο να αγαπάς... Και σε διάλεξα γι’ αυτό... Οδ .Ελύτη Mε όλη μου την αγάπη, Φιλιά Λένα κι αυτό...
like1

Καλή μου Λένα, όποτε αισθάνεσαι ότι σου λείπει κάτι γράφε μου...

Εικόνα Γλυκερία Καρύδη
το όνομα ττου γιού σου είναι καταπληκτικό και ξεχωριστό όπως και αυτός. Σε ευχαριστώ για το maiλ σου και θα σου στείλω σύντομα και εγώ γιατί θέλω να σε ρωτήσω κάποια πράγματα. Όποτε αισθάνεσαι ότι σου λείπει κάτι γράφε μου για να σου λέω τι ίσως έχεις εσύ που άλλοι δεν έχουν. Να απολαμβάνεις τις στιγμές που αν και στιγμές σου δίνουν απόλαυση που οι αιώνες δεν μπορούν να σου δώσουν. Σε φιλώ.
like1

Ευχαριστώ Ελπίδα...

Εικόνα Λένα Γκαντιά
...για όλα! Θέλω τόσα να γράψω, όμως τελικά δεν είμαι τόσο καλή στο να "πληκτρολογώ" τις σκέψεις μου, τα συναισθηματά μου, όσο νόμιζα!δυστυχώς... Γι' αυτό θα "δανειστώ" τους στίχους από ένα αγαπημένο τραγούδι "όλα του κόσμου τα πουλιά, όπου κι αν φτερουγίσαν, όπου κι αν χτίσαν τη φωλιά,όπου κι αν κελαηδήσαν...όσες κι αν χτίσουν φυλακές,κι αν ο κλοιός στενεύει.." ο νους μας,η ψυχή μας δραπετεύει... Πάνω σε ένα ποδήλατο,σε μια βαρκούλα,σε μια στιγμή,σε μια μεγάλη αγκαλιά... Ευχαριστώ, πολλά φιλιά, με συγκίνησες πάλι, Λένα
like1

Βρείτε ένα θέμα άμεσα!

Αφίσα της δράσης Μένουμε Ενωμένοι, μία πρωτοβουλία του noesi.gr για την εξ αποστάσεως υποστήριξη κατά την περίοδο της πανδημίας COVID-19.
✰ Ψηφιακή Αλληλεγγύη NOESI.gr
Η νόηση στο διαδίκτυο είναι μία κοινότητα μελών με Βιολόγια με προσωπικές εμπειρίες, που τροφοδοτούν συζητήσεις, και Οδηγούς, μία κοιτίδα γνώσης. Οι Ομάδες εμφανίζουν τα posts ανά τοποθεσία ή θέμα και η Αρχική τα πιο πρόσφατα.
Οδηγίες​ για να γράψετε "Βιολόγιο". Για να δημοσιεύσετε, μπείτε ως μέλος (Login). Μετά, από το μενού Πλοήγηση επιλέξτε Δημοσιεύστε νέο κείμενο. Επιλέξτε είδος ανάρτησης, συμπληρώστε τη φόρμα με κείμενο, πατήστε Ανάρτηση.