νόηση, ετών 18:)

H ζωή γράφει τα πιο τραγικά σενάρια και το δικό μου είναι απο αυτά που θα μπορούσαν να γίνουν μυθιστόρημα. Αισθάνομαι τους αιώνες να βαραίνουν την ψυχή μου και οτι βρίσκομαι σε έναν αδιακοπο πόλεμο με μια δύναμη που προσπαθεί να με συντρίψει και εγω εκεί να παλεύω να σηκώνομαι, να ξαναπέφτω ματωμένη, λαβωμέμη με ότι κουραγιο μπορώ να μαζέψω και να συνεχίσω. Αγαπάω τα παιδιά, δίνομαι, παλεύω να τα μεγαλώσω και να πλάσω την ψυχή τους με αξίες και ιδανικά μπας και αλλάξει κάτι σε αυτόν τον ρημαδοκόσμο. ΠΟΤΈ ΜΟΥ δεν βαρυγκόμησα αλλα ούτε και αισθάνθηκα λύπη για τον Οδυσσέα μου .Στις 15 Απριλίου έφερα στον κόσμο ένα υγιέστατο κοριτσάκι την Μυρτώ. Όλοι την περιμέναμε πως και πως γιατί ήταν η δεύτερη κόρη μέσα σε 5 αγόρια. Την λάτρεψα όπως και όλα τα παιδιά μου και για 4,5 μήνες όλα βαίναν καλώς μέχρι που στις 5 Σεπτεμβρη την βρήκα νεκρή στην κουνια της. Την μεταφέραμε στο Παίδων όπυ έγινε ανάνηψη, διασωλήνωση, εντατική.Οι εξετάσεις της έδειξαν μικρόβιο το οποίο μέσα σε 24 ώρες χωρις πυρετό προκάλεσε σηψαιμία και καρδιοαναπνευστικη ανακοπή. Την παλέψανε αλλά δυστυχώς πριν καλά καλά ξεπεράσει την πρώτη λοίμωξη είχε ήδη αρπάξει δεύτερη πιό βαρυά,πολλά φάρμακα, επιπλοκές και άντεξε 18 ημέρες. Την χάσαμε προχθές αφού είχε ταλαιπωρηθεί απο την προσπαθεια των γιατρών να την κρατήσουν στην ζωή.Απέλπιδες προσπάθειες και εγώ να βλέπω το μωρό μου να βασανίζεται.Κάθε μέρα εκεί να τις κρατάω το χέρι και να τις ψιθυρίζω ότι της περνάω δύναμη και αγάπη,να προσπαθώ να τις πώ ότι δεν θα προλάβαινα να της έλεγα γιατί δεν θα την έβλεπα να μεγαλώνει.Στο Παίδω καταρρακώθηκα γιατί μαζί με τον πόνο για το δικό μου παιδί έπαιρνα στην ψυχή μου και τον πόνο όσων έβλεπα ή γνώριζα εκεί.είδα πόνο ,θλίψη ,δυστυχία ,γονείς ήρωες να λιώνουν στα πόδια τους να καταρρεουν και όμως να είναι εκεί.Έζησα το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής και θαύμασα τον άνθρωπο όταν αυτός ξεπερνά την υπόσταση του και προσπαθεί να φτάσει το θείο.Δεν ξέρω γιατί γίνονται όλα αυτά,δεν μπορώ να πιστέψω οτι αν υπάρχει Θεός επιτρέπει τόσο πόνο και δεν βρίσκω τον λόγο. Τα μάτια μου έχουν γίνει ασκοί,η ψυχή μου αιμορραγεί και η καρδιά ,μου με καίει.Προσπαθώ να μαζέψω ό, ψίχουλο δύναμης μου έχει απομείνει και να στηρίξω τα υπόλοιπα παιδιά μου.Και συνεχίζω να αισθάνομαι θλίψη για όσα δεν θα μπορέσω να δώσω στην Μυρτώ μου και ήταν τόσα πολλά.. ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΕΧΩ ΣΗΜΑΔΕΨΕΙ ΕΝΑ ΝΗΣΙ ΑΠΑΡΑΛΛΑΧΤΟ ΕΣΥ ΚΙ ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ... ΝΑ ΣΕ ΒΛΕΠΩ ΜΙΣΗ ΝΑ ΠΕΡΝΑΣ ΣΤΟ ΝΕΡΟ ΚΑΙ ΜΙΣΗ ΝΑ ΣΕ ΚΛΑΙΩ ΜΕΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ. Αφιερωμένο στην ΜΥΡΤΏ ΜΟΥ