νόηση, ετών 18:)

Ποιος μπορει να προδιαγραψει τη εξελικτικη πορεια ενος ανθρωπου και στην προκειμενη περιπτωση ενος παιδιου; Ποιος ειναι αυτος ο γιατρος που μπορει να αξιολογησει και να ειναι πεπεισμενος με το αν ενα παιδι το οποιο δεν μιλαει εχει νοητικη υστερηση ηοχι η μεχρι που θα φτασει; Εχω μαθει να αποδεχομαι πολλα πραγματα στην ζωη μου αλλα δεν θελω να κανουν προβλεψεις γιατι τις θεωρω περιττες και ανουσιες οταν εχουν να κανουνε με το απροβλεπτο που χαρακτηριζει το ανθρωπινο ειδος. Αρκει να σας πω οτι η κορη καλης μου φιλης χτυπηθηκε απο κουταλες την ωρα του τοκετου και εχει ημιπληγια. Οταν η μαγνητικη της δοθηκε στον Γιουρουκο για γνωματευση της ειπε οτι το παιδι αυτο δεν θα περπατησει, δεν θα μιλησει και δεν θα επικοινωνησει ποτε. Τοσο αθλια μαγνητικη ηταν. Η Σοφια ειναι σημερα 22 χρονων και περπατησε καιμιλησε και επικοινωνησε και τελειωνει δασκαλα. Δεν θελω προβλεψεις ιδιαιτερα οταν ειναι αρνητικες και απαισιοδοξες. Δεν ειναι στρουθοκαμιλισμος, εχω επιγνωση της πραγματικοτητας αλλα δεν θελω να ξερω το μελλον. Δεν θελω να μου στερουν την ελπιδα. Θελω να κοιταζω τα αστερια, να μπορω να ονειρευομαι τι ΘΕΛΩ να μου ξημερωσει το μελλον. Θελω να απογειωνεται η ψυχη μου οταν βαζω στοχο και προσπαθω με νυχια και με δοντια να τον κερδισω. Χωρις ελπιδα, χωρις στοχους δεν υπαρχει λογος να προσπαθω. Γιατι σας τα λεω ολα αυτα; Την Τριτη ειχα συναντηση με την παιδοψυχιατρο του γιου μου. Τα νεα μαλλον ευχαριστα. Το παιδι εχει πολυ καλες προοπτικες να μιλησει και παρουσιαζει εξελιξη σε ολους τους τομεις. Οπως μιλουσαμε ψυχανεμιστηκα οτι η ιδια ειχε οραματιστει το μελλον του Οδυσσεα απο τα λεγομενα της. Αυτο δεν μου αρεσε γιατι θελω να με εμπνεουν για πραγματα που αξιζει να προσπαθω, να με εμψυχωνουν οχι να μου βαζουν πλαισια. Κατι αλλο που δεν μου αρεσε ηταν η ατακα οτι επειδη οι γονεις εχουν πονο και θυμο μεσα τους που δεν τον εξωτερικευουν και δικαιολογημενα τον εχουν και ψαχνουν τα γιατι πολλες φορες μπλεκουν ο ενας τον αλλο και δεν μπορουν να αποφασισουν καποια πραγματα. Προσωπικα εχω περασει καποια σταδια που πιθανολογω πως ειναι κοινα σε τετοιες περιπτωσεις αλλα εχω καταφερει και εχω εκλογικευσει καποια πραγματα, εχω ανασυνταξει την ζωη μου, εχω επαναπροσδιορισει στοχους και εχω τραβηξει μπροστα. Γιατι πρεπει να ποναω και να θυμωνω που η ζωη μου εδωσε ενα παιδι που διαψευδει τα ΄΄ονειρα΄΄του τυπικου γονιου; Πως ξερεις εσυ τι αισθανομαι εγω και ποιες σπουδες σε κανουν να βγαζεις συμπερασματα ;Εσυ που πρεπει να στηριζεις τους γονεις και να τους μαθαινεις πως να αποδεχονται το διαφορετικο στο παιδι τους για να ειναι και αυτο καλυτερα με ποιο δικαιωμα τους κανεις να αιθανθουν οτι το φυσιολογικο ειναι να πονανε και να θυμωνουν; Εγω παντως θυμωσα μαζι σου γιατι καταλαβα πως πρωτα ειμαι ενα πελατης που εσυ ισως πρεπει να κανεις να γατζωνεται απο εσενα και να σε θεωρει απαραιτητο και μετα μανα που παλευει να "αναστησει" το παιδι της και το αγαπαει χωρις προυποθεσεις και χωρις ιχνος οικτου στα ματια της.