νόηση, ετών 18:)

Ολοι εμεις νομιζουμε πως το μεγαλυτερο κακο ειναι μια αναπηρια ομως αυτο που ειναι αληθινα κακο και σοβαρο ειναι μια καρδια που πλαστηκε να αγαπα ... και ομως δεν εμαθε ποτε να αγαπα. Η δοκιμασια στους ανθρωπους δεν προερχεται απο μια εγκεφαλιτιδα, νοητικη στερηση κ.λπ. αλλα απο το γεγονος οτι αυτα τα ατομα απορριπτονται και αυτο ειναι το χειροτερο. Η μεγαλυτερη θλιψη ειναι το να απορριπτεις καποιον, ειναι μια τρομερη ασθενεια της ψυχης. Δεν μαθαμε να αποδεχομαστε και να σεβομασε καποιον ακριβως οπως ειναι ή απλα επειδη ειναι ενα ακομα ανθρωπινο πλασμα. Πολλες φορες η μεταχειριση που επιφυλασσουμε στους αναπηρους και στερημενους ανθρωπους δεν τους τιμα, τους απομονωνει και καμια φορα τους στερει ακομα και την γονικη αγαπη και τρυφεροτητα. Τους αρνειται το δικαιωμα να ειναι σημαντικοι στη ζωη τους. Ισως το κανουμε απο αγνοια και φοβο, το να αγαπας και να σεβεσαι ειναι κατι που μαθαινεται και οι αξιες καμια φορα πρεπει να κριθουν και να αλλαξουν και αυτο ειναι κατι πολυ δυσκολο. Η ταλαιπωρια ειναι μερος της ζωης και μεσα απο αυτες τις δοκιμασιες συμφιλιωθηκαμε με τις ετικετες, με το αισθημα αποτυχιας και με την μοναξια που στην αρχη την σηκωνουμε σχεδον μονοι μας με την αισθηση της απωλειας και αργοτερα με την περιορισμενη υπομονη που μας οδηγει στην εξαντληση των δικων μας αποθεματων. Συνειδητοποιω πως αρνηθηκα την "κοινωνικη ορθοτητα", το να εχεις ενα παιδι που δεν μοιαζει και δεν συμπεριφερεται οπως αρχικα θα θελαμε δεν σημαινει πως εμεις ειμαστε ανεπαρκεις ως γονεις αλλα ουτε πως το παιδι αυτο δεν εχει δικαιωμα στην ζωη οπως ολος ο κοσμος.