νόηση, ετών 18:)

Σήμερα νιώθω την ανάγκη να εκθέσω κεντρικά σημεία των θεμάτων που απασχολούν όλους εμάς, έτσι όπως τα αντιλαμβάνομαι και τα κατανοώ μέσα απο το περιβάλλον μου. Κατέληξα λοιπόν στα παρακάτω: 1. Τα βιολόγια πλέον μου φαίνονται σαν επανάληψη των ίδιων καταστάσεων, συναισθημάτων, ανησυχιών, προβλημάτων αλλά με διαφορετικά πρόσωπα. Αυτό για μένα σημαίνει ότι αποτελούμε όλοι μαζί μια μάζα, μια δύναμη, για να διεκδικήσουμε όσα πρέπει και επιβάλλεται να μας παρέχει το ελληνικό κράτος. 1η-Ερώτηση: "Είναι ή δεν είναι η Ελλάδα μέλος της Ευρωπαικής ένωση;" 2η-Ερωτηση: "Τα θέματα των παιδιών μας (ΑΜΕΑ), αφορούν ή όχι το Ευρωπαικό Δικαστήριο;" 2. Λογοθεραπείες, Εργοθεραπείες, Ειδική αγωγή κ.τ.λ. αποτελούν σημαντική πληγή για τις οικογένειες μας. Το κράτος προινοιας, κράτος μέλος της Ευρωπαικής Ένωσης που ειναι; - Αν έχουμε το ποσό αυτο, μπραβο μας ,το παιδί μας θα καταφέρει πολλά αν όχι... τι γίνεται; [Μαλλον σε αυτήν την περίπτωση συμφέρει όλους να λέμε ότι είμαστε πολίτες του κράτους ζούγκλα. Και αποσιωπούμε...] 3. Φίλοι μου, τόσοι και τόσοι εξεγέρθηκαν ανα τους αιώνες, μήπως πρέπει και εμείς να κανουμε το ίδιο; Τα παρακάτω θέματα αφορούν όχι το "κράτος-κρόνος", αλλά εμάς τους ίδιους. Εμπειρικά αναφέρω : Αν θέλουμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας πρέπει: 1. Να κατανοήσουμε από όλες τις οπτικές γωνίες την δυσλειτουργία του παιδιού μας. 2. Για να συμβεί αυτό πρέπει η ψυχολογία μας να είναι άριστη. 3. Να αντιμετωπίζουμε τα παιδιά μας με βάση την πνευματική τους ηλικία και όχι την σωματική τους. 4. Να τους παρέχουμε όσον τον δυνατόν περισσότερα ερεθίσματα και εμπειρίες απο το περιβάλλον. 5. Να είμαστε επιλεκτικοί και κριτικοί με τους διδασκάλους των παιδιών μας και τυπικοί στις ώρες των μαθημάτων τους. 6. Να συγκεντρωθούμε στο θέμα του παιδιού μας, χωρίς να μας απασχολούν τα σχόλια του περίγυρου μας. Να θυμάστε ότι αν εμείς νιώθουμε άσχημα για το πρόβλημά μας, γιατί οι άλλοι να μην νιώθουν το ίδιο; 7. Φτάνει πια η μοιρολατρία, κάποτε πρέπει να σηκώσουμε το ανάστημα μας και να δούμε την καθαρή αλήθεια. 8. Οι αξιολογήσεις πρέπει να γίνονται ανα εξάμηνο για να είμαστε σίγουροι ότι βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο. 9. Να μην εμπιστευόμαστε τον οποιοδήποτε "ειδικό" που θα βρεθεί στο δρόμο μας. Επίσης να έχουμε στο μυαλό μας ότι κάθε ειδικός παιδαγωγός έχει μια αρχή και ένα τέλος. Το ίδιο το παιδί είναι ο μόνος που ορίζει την αρχή και το τέλος της συνεργασίας με τον εκπαιδευτή του. Γι' αυτό, τα μάτια και τα αυτιά σας ανοιχτα! 10. Τέλος, κάθε παιδί, είτε είναι ΑΜΕΑ είτε όχι, θα πρέπει να αντιμετωπίζεται όπως ένα σύνηθες παιδί, της ίδιας πνευματικής ηλικίας. Ολα όσα δίνουμε στα παιδιά μας είναι πολύ καλά, όμως ξεχνάμε το σημαντικότερο: Το όριο. Αυτά είχα να πω. Ό,τι έχω παραλήψει ας συμπληρωθεί απο όλους εσας. Φιλικά Ginka