νόηση, ετών 18:)

Εξομολόγηση αντί προλόγου: Η αληθινή ιστορία που ακολουθεί σκοπό δεν έχει μόνο να αναδείξει για πολλοστή φορά την απουσία της πολιτείας και της κοινωνικής μέριμνας στην ζωή μας. Είναι επίσης ένα άδειασμα της ψυχής μου. Είναι μια ντροπή που θέλω να την μοιραστώ γιατί μου περισσεύει... Ήλθα πρόσωπο με πρόσωπο με τους ήρωες μου. Μου ζήτησαν το χέρι και δεν τους το έδωσα γιατί κάτι τέτοιο ξεπερνούσε τα όρια μου. Δεν είναι δικαιολογία αυτό, εξήγηση όμως είναι. Ας μπούμε στο κυρίως θέμα. Ο Τάσος και ο Πέτρος, δίδυμα αδέλφια και η μάνα τους η Αντιγόνη, ιερόδουλος, ήταν τα μέλη μιας μονογονεϊκής οικογένειας. Η Αντιγόνη δεν το κατάλαβε και ποτέ δεν έμαθε με ποιον πελάτη τα έφερε στον κόσμο τα δίδυμα. Τα παιδιά, μεγάλωσαν μόνα τους, σχεδόν στο δρόμο. Ούτε στον παιδικό σταθμό δεν βρήκαν θέση. Η Αντιγόνη ήταν λαθραία εργαζόμενη και δεν συγκέντρωνε τις προϋποθέσεις ένταξης των παιδιών σε παιδικό σταθμό. Τα έγραψε στο Δημοτικό αλλά δεν βγάλανε την πρώτη τάξη. Η Δνση του σχολείου κάλεσε μια μέρα την Αντιγόνη και προσπάθησε να της εξηγήσει την αδυναμία προσαρμογής των παιδιών στην τάξη και την αναγκαστική απομάκρυνση τους από το σχολικό περιβάλλον. Εκείνη δεν κατάλαβε και πολλά, σαν τιμωρία το εξέλαβε επειδή ήταν άτακτα, π' ανάθεμά τα. Με ενέργειες κοινωνικής λειτουργού που κλήθηκε από τον Δντή του σχολείου να διαχειριστεί το περιστατικό, διαγνώσθηκε μέσω της τοπικής υπηρεσίας του ΠΙΚΠΑ ελαφρά διανοητική στέρηση με ψυχωσική συνδρομή. Έτσι τα παιδιά απομακρύνθηκαν από το «κανονικό σχολείο». Στο σημείο αυτό έκλεισε και η παρέμβαση της κοινωνικής λειτουργού. Τα υπόλοιπα έπρεπε να τα φροντίσει η μητέρα Αντιγόνη. Η Αντιγόνη, υπολειπόμενο άτομο και η ίδια, δεν ήξερε, δεν ήθελε, δεν μπορούσε να προβεί σε καμιά ενέργεια για τίποτα. Τη ζωή των διδύμων Πέτρου και Τάσου, την πήρε στα χέρια της η σκληρή τους μοίρα. Σκάλωσε σε ξέρα, χωρίς φροντίδα, χωρίς αγάπη, χωρίς περίθαλψη, με εξαίρεση το προνοιακό αναπηρικό επίδομα των 430 ευρώ ανά δίμηνο. Μια "φίλη" της Αντιγόνης που ήξερε απ’ αυτά, βοήθησε. Τα παιδιά περάσανε από την αρμόδια Νομαρχιακή επιτροπή, πιστοποιήθηκε η αναπηρίας τους 67% με την βούλα του ψυχωσικού, κι έτσι κατωχυρώθηκε το δικαίωμα τους στην βαριά αναπηρία. Ακολούθησαν είκοσι πέτρινα χρόνια στους δρόμους του Πειραιά, με τελευταίο κατάλυμα κεντρικό φιλόξενο πεζόδρομο, πλημμυρισμένο στο φως της ημέρας και τα λαμπερά φώτα των πολυτελών καταστημάτων τα, βράδια. Τον δρόμο με τις ωραίες βιτρίνες, τα παγκάκια τα δεντράκια που ανθίζουν την Άνοιξη, τα πολύβουα ταχυφαγάδικα και τον πολύ κόσμο, περαστικό αλλά και μόνιμο κάτοικο. Τουλάχιστον δεν ήταν μόνοι... Υπήρχαν κι άλλοι εκεί ανγνωρίσημοι και μη... Απλώνανε το χέρι στους ανθρώπους για βοήθεια. Κάποιοι τους την δίνανε σε... ψιλά. Αλλά ο Θεός τους την αρνήθηκε! Τερατοειδή του υποκόσμου που την μέρα κοιμούνται και την νύχτα τροφοδοτούνται με ανθρώπινες σάρκες, τους έβαλαν στο χέρι, τους έκαναν βαποράκια, τους μάθανε τα ναρκωτικά. Έτσι χάθηκε η όποια ελπίδα για μια φωλιά, γι' αυτά τα ανυπεράσπιστα πουλιά, που δεν κελάηδησαν ποτέ την Άνοιξη, και το κορμί τους ένοιωσαν να ξεπαγιάζει τους χειμώνες στα παγκάκια του πεζόδρομου "της μικρής μας πόλης". Η μάνα, τους πήγαινε φαΐ κάπου –κάπου. Δυό φορές πήγε και στην αστυνομία, την Κεντρική Ασφάλεια του Πειραιά, εκεί κοντά στο Δημοτικό Θέατρο είναι... - Σας παρακαλώ μαζέψτε τα να τα βάλετε φυλακή. Να έχουνε ένα πιάτο φαϊ. Ένα κρεβάτι να κοιμηθούν, και να παίρνουν και τα φάρμακά τους. - Κυρία μου δεν μπορούμε, τους χρήστες δεν έχουμε τι να τους κάνουμε... Για να πάνε φυλακή πρέπει να δικαστούν, να τους πιάσουν αυτόφορο ή να υπάρχουν αποχρώσες ενδείξεις ότι διακινούν ναρκωτικά... Η Αστυνομία δεν έχει αρμοδιότητα στην περίπτωσή σας. Πηγαίνετε στην Κοινωνική Υπηρεσία του Δήμου μήπως μπορούν να βοηθήσουν!!! [Ποια δημοτική υπηρεσία ποιανού Δήμου;] Εκεί συναντούσα τα αδέλφια όσες φορές περνούσα και περνούσα κάθε μέρα, αλλά βιαστικά τους προσπερνούσα. Δεν άντεχα να τους δω κατά πρόσωπο. Δεν τους έδινα την βοήθεια που ζητούσαν με απλωμένο το κατατρυπημένο τους χέρι. Είμαι της θεωρίας, ότι όποιος χρηματοδοτεί μιαν τέτοια κατάσταση, την υποστηρίζει, συμβάλλει στην διατήρησή της δεν την αποτρέπει.. Έτσι άνοιγα βήμα κι έφευγα, άσε που ψιλοφοβόμουν κι όλας. Το ίδιο και τα κορίτσια μου η Μαρία κα η Βαρβάρα, ιδιαίτερα το Μαράκι μου. Πριν μερικούς μήνες κατηφόριζα με το Μαράκι μου τον πεζόδρομο. Ο ένας από τους δύο (δεν τους ξεχωρίζω, τόσο όμοιοι είναι) μας πλησίασε τρικλίζοντας, μας έκλεισε τον δρόμο, δεν είχε δύναμη ν’ απλώσει χέρι, με φωνή που μόλις έβγαινε από μέσα του μου ζήτησε ένα ευρώ. Κοφτά του είπα: «Δεν έχω άφησε με σε παρακαλώ να περάσω». Η Μαρία πανικοβλήθηκε. ΄Άρχισε γοερά να φωνάζει και να με τραβάει βίαια. - Όχι ,όχι , όχι, πάμε να φύγουμε. Οι περαστικοί σταμάτησαν και κοίταζαν το Μαράκι, εκείνον τον ήξεραν, τον είχαν συνηθίσει. Δεν μου ήταν εύκολο να ξεφύγω από τον συνωστισμό. Τον κοίταξα για πρώτη φορά ευθέως στα βασιλεμένα άχρωμα σκοτεινά του μάτια και του είπα. Αυστηρά: - Δεν βλέπεις ότι υπάρχει πρόβλημα με το κορίτσι; Φοβάται. Κάνε τόπο αμέσως να φύγουμε... Δεν κουνήθηκε από την θέση του. Στύλωσε την απλανή ματιά του για δευτερόλεπτα στην Μαρία και αργά την άδειασε πάνω μου και ψέλλισε με απορία. "Γιατί φοβάται; Εγώ ένα ευρώ ζητάω να πάρω μια τυρόπιτα..." Ξέφυγα από τον «κλοιό του» και χάθηκα τρέχοντας μέσα από τα πηγαδάκια των περίεργων θεατών μας. Προ ημερών, γύρισε η Βαρβαρούλα μου σπίτι αναστατωμένη. Μαμά τα έμαθες; Ο ένας από τους δύο αδελφούς, τους ναρκομανείς στον πεζόδρομο [ποιος άραγε από τους δυό; και οι δύο ένα ήταν] πέθανε το μεσημέρι, εκεί στο παγκάκι απέναντι από το ... [Σημείωση από το NOESI.gr: Το όνομα του ταχυφαγείου έχει αφαιρεθεί χάριν ανωνυμίας], αλήθεια σου λέω το είδα με το μάτια μου. Τα ματάκια της γιόμισαν δάκρυα. Η ψυχούλα της δεν αντέχει σε τέτοια βάρη. Ίσως ήταν και το μοναδικό δάκρυ. Για τον Πέτρο ή Τάσσο... Λυγερή