Με λένε Μαρία… και είμαι είκοσι δύο ετών. Μέχρι σήμερα δεν είχα ξαναγράψει σε ημερολόγιο. Το θεωρούσα πολύ κοριτσίστικό και πολύ παιδικό. Στο σχολείο θυμάμαι ότι μόνο σε λευκώματα συμμαθητριών μου έγραφα και μάλιστα έβαζα πάντα ψευδώνυμο, γιατί δεν ήθελα να με αναγνωρίσουν, δεν ήθελα να με θυμούνται, δεν ξέρω γιατί το έκανα, πάντως δεν!

Ήμουν πάντα χαμηλών τόνων , δεν μου άρεσε να είμαι στο επίκεντρο μιας συζήτησης πόσο μάλλον το θέμα της και έτσι δεν έδινα και αφορμές.

Σήμερα ένοιωσα να μιλήσω στον εαυτό μου μεγαλόφωνα, αλλά εδώ στις παλαιές πολυκατοικίες της Αθήνας που μένουμε, όλα ακούγονται και οι τοίχοι έχουν αφτιά και πόσο μάλλον να ακούσουν και τις ενδόμυχες κρυφές μου σκέψεις. Ο μόνος τρόπος που σκέφτηκα για να εκφραστώ ήταν να γράψω τις σκέψεις μου αλλά και την σημερινή μου απλή εμπειρία σε μια κόλλα χαρτί και μόλις εκπληρώσει το σκοπό του θα το πετάξω για να χαθούν και αυτές μαζί του. Μα καλά θα μου πείτε, οι φίλες σου, οι φίλοι σου, που τα μοιράζεστε όλα που είναι, μα ούτε και σε αυτούς δεν θέλω να τα πω, γιατί μέχρι σήμερα μας φαίνονταν σοβαρά θέματα αυτά που τώρα μου φαντάζουν γελοία και δε θα με καταλάβουν, θα με κοροϊδέψουν, θα γελάσουν ίσως και δεν θέλω, δεν μπορώ … μου θυμίζει το σχολείο και δεν ! Άλλωστε τους είπα και δεν κατάλαβαν πάλι...

Μέχρι σήμερα η ζωή μου ήταν συνηθισμένη και όπως νόμιζα όλα κυλούσαν ήρεμα, φυσιολογικά και … βαρετά. Είχα ανησυχίες και άγχη για ανούσια, όπως αποδείχτηκαν στην συνέχεια της σημερινής ημέρας, πράγματα.

Ήμουν αυτές τις τελευταίες εβδομάδες στην φάση της αναζήτησης εργασίας μετά το δίπλωμα μου από την σχολή δημοσιογραφίας και πέρα από το κουτσομπολιό ανάμεσα στις φίλες μου και στους φίλους μου δεν είχα και άλλη επαγγελματική εμπειρία στο θέμα.
Με την μικρή μου παρέα, μερικές κολλητές φίλες από το γυμνάσιο χαμηλών τόνων και αυτές όπως και εγώ και μερικούς, ελάχιστους θα έλεγα φίλους από την σχολή, βρισκόμασταν σχεδόν καθημερινά σε καφετέρια της γειτονιάς μου και λέγαμε τα νέα μας έτσι για να περάσει η ώρα, τα Σαββατόβραδα συνήθως για κλάμπινγκ μέχρι πρωίας. Καλά περνούσαμε και μας άρεσε, άλλωστε αν δεν κυκλοφορήσεις τι θα κάνεις, μέσα θα μείνεις και θα θαφτείς στους τέσσερις τοίχους;

Τις Κυριακές ήταν η καλύτερή μας, μεσημεράκι μετά το φαγητό της μαμάς στο σπίτι, για καφέ, συνήθως μακριά στην παραλιακή να δούμε και κάτι καινούργιο. Έτσι και χτες που ήταν Κυριακή εκεί βρεθήκαμε όλοι και συζητάγαμε αραχτοί.
Συζητάγαμε για... σοβαρά θέματα, βέβαια, το λέω με ειρωνεία αυτό τώρα, αλλά δεν φαίνεται στο χαρτί, σοβαρότατα, όπως, πως θα κόψουμε και πως θα χτενίσουμε τα μαλλιά μας, τι χρώμα τελικά θα τα βάψουμε, αν θα κάνουμε και ανταύγειες, τι καινούργιο παίζει το δίπλα σινεμά, σχολιάζαμε την καινούργια μηχανή του Αντρέα, και άμα θα αρέσει της Στέλλας και μπας και τα ξαναφτιάξουνε και χίλιες δύο τέτοιες σοβαρές, εδώ έχει πάλι τον τόνο της ειρωνείας αλλά δεν φαίνεται, χαζομάρες.

Την προσοχή μας τράβηξε μια ιδιαίτερη παρέα στο βάθος. Οι φωνές τους δυνατές και τα χαμόγελά τους δυνατά και συνεχή. Ήταν μια παρέα έξι εφήβων αγοριών όλα άτομα με ειδικές ανάγκες και δύο μεγαλύτερες κοπέλες που τους συνόδευαν και να τους πρόσεχαν σε αυτή την Κυριακάτική πρωτότυπη για μας βόλτα τους για καφέ. Αμηχανία στην παρέα και περιέργεια για λίγα λεπτά και μετά τα διάφορα σχόλια. «Αχ τα καημένα τα κορίτσια που χαλάνε τις Κυριακές τους με αυτά τα παιδιά.», «Καημένα είναι τα παιδιά και τυχερά μαζί που τα πάνε βόλτα έξω από το σπίτι τους και πάλι καλά που δεν είναι κλεισμένα σε κανένα ίδρυμα», «Κανονικά θα έπρεπε να τους απαγορεύουν την είσοδο σε τέτοια μαγαζιά είδες τι φασαρία κάνουν» και άλλα τέτοια τα οποία εμένα δεν με άγγιξαν τότε και πολύ. Το θέμα αμέσως άλλαξε στην συνέντευξη που είχα για δουλειά την Δευτέρα και το πώς θα πάω με την συγκοινωνία ή ταξί και τι θα φορέσω τελικά.

Το βράδυ κύλησε ήσυχα και το επόμενο πρωινό με βρίσκει έτοιμη ντυμένη και στολισμένη για την συνέντευξη στο κέντρο της Αθήνας. Η σωστή και όμορφη εμφάνιση ήταν το πιο δυνατό μου προσόν.

Το βιογραφικό μου, φτωχό αλλά απαραίτητο, στην τσάντα, το χαμόγελο κολλημένο στα χείλη, το άγχος να μου κάθετε κόμπος στο λαιμό, η αισιοδοξία μου κάπου χαμένη στο διάστημα και είμαι έτοιμη προς αναχώρηση.

Πήρα το μετρό για να κατέβω στο κέντρο, τι πιο πρακτική λύση αλλά και γρήγορη. Κόσμος πολλής έμπαινε και έβγαινε, μικροί καθισμένοι στα καροτσάκια τους που με τα έκπληκτα μάτια τους ρουφούσαν τις εικόνες για να δημιουργήσουν τις δικές τους πρώτες εμπειρίες της πόλης. Νέοι πήγαιναν στις εργασίες τους αλλά και στις σχολές τους για μάθημα, μεγαλύτεροι άνθρωποι για την δουλειά τους και ηλικιωμένοι ...δεν ξέρω πάντως έδειχναν και εκείνοι πολύ βιαστικοί να φτάσουν στον προορισμό τους και τα κουρασμένα τους πόδια έβγαζαν φτερά για να προλάβουν τον συρμό και να μην τον χάσουν. Υπήρχαν και άτομα διαφορετικά ανάμεσά τους, άτομα με καροτσάκια ανάπηροι, αλλά και τυφλοί που κρατούσαν τα λεπτά πτυσσόμενα μπαστούνια τους με το χαρακτηριστικό ήχο τικ τικ, που όμως μέσα στην όλη φασαρία χανόταν ο ήχος τους, και γίνονταν και εκείνοι ένα με την λαοθάλασσα που τους παρέσερνε γρήγορα μαζί της, αλλά ευτυχώς προς την σωστή κατεύθυνση.

Μπήκα στο βαγόνι και κάθισα αφημένη σε χιλιάδες σκέψεις, δεν πρόσεξα γύρω μου, δεν είδα, δεν ήθελα να δω; δεν ξέρω, όμως κάποια ηλικιωμένη κυρία που καθόταν δίπλα μου σχολίασε δυνατά μονολογώντας «Πως έγιναν οι νέοι μας σήμερα έτσι; ούτε σεβασμός ούτε ντροπή» Τότε άφησα τις σκέψεις μου και κοίταξα γύρω μου . Δεν χρειάστηκε να ψάξω πολύ για να καταλάβω για ποιον ήταν αυτά τα λόγια και η μπηχτή. Για μένα ήταν. Μπροστά μου στεκόταν εκείνος ο κύριος ο τυφλός που τον παρέσυρε η λαοθάλασσα και μάλιστα στεκόταν όρθιος και κανείς δεν του είχε προσφέρει την θέση του.

Ντράπηκα και πρέπει να κοκκίνισα, σηκώθηκα να του προσφέρω την θέση μου μάλιστα τον βοήθησα να καθίσει κιόλας, γιατί ήταν η στιγμή ενός μεγάλου ταρακουνήματος και έχασε την ισορροπία του και παραλίγο να πέσει.

Με ευχαρίστησε ευγενικά και εγώ το «παρακαλώ» το κατάπια από ντροπή και χαμήλωσα το βλέμμα μου.

Η ηλικιωμένη κυρία που και αυτή μπαστουνάκι κρατούσε λόγω ηλικίας, μου έστειλε με τα μάτια της ένα μήνυμα ικανοποίησης και ευχαρίστησης. Όταν φτάσαμε στον προορισμό μας βοήθησα την ηλικιωμένη κυρία να κατέβει και το χαμόγελό της μου έδωσε δύναμη και αισιοδοξία για την υπόλοιπη μέρα.

Είμαι τώρα έξω από την πολυκατοικία με το νούμερα 14, όπως λέει και η διεύθυνση στο χαρτί μου. Όροφος δεύτερος, έχω σημειώσει και βγαίνοντας από το ανσασέρ χτυπάω την μισάνοιχτη πόρτα και μπαίνω στα γραφεία του περιοδικού.

Ένα γλυκό άρωμα μου έκανε αισθητό την παρουσία του στην ατμόσφαιρα και το γραφείο στην είσοδο πολύ φωτεινό και χαρούμενο . Η κοπέλα στην γραμματεία όμορφη με ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη της και τα κατάξανθα μαλλιά της έπεφταν μπούκλες στους ώμους της και όπως ήταν έτσι καθισμένη έδειχνε για πανύψηλη αν σηκωθεί αλλά... τι βλέπω, κάθεται σε αναπηρική καρέκλα. Μου προσφέρει χαμογελώντας πάντα, μια θέση να καθίσω στο απέναντι καναπέ και με ρωτάει αν θέλω κάτι να μου προσφέρουν για να πιω, αρνούμαι ευγενικά και κάθομαι σοκαρισμένη.

Τι κρίμα τέτοια όμορφη κοπέλα να μη μπορεί να περπατήσει.
Σε λίγο με φωνάζει ότι ο διευθυντής του περιοδικού είναι έτοιμος να με δεχθεί και εκεί με περιμένει και άλλη έκπληξη.

Ο κύριος πίσω από το μεγάλο γραφείο είναι και εκείνος σε αναπηρικό καροτσάκι και μάλιστα διαφορετικό τον στηρίζει ολόκληρο, γιατί σε αντίθεση με την γραμματέα, εκείνος δεν μπορεί να κουνήσει ούτε τα χέρια του είναι τετραπληγικός όπως μου εξήγησε αργότερα.

Τον χαιρετάω ευγενικά δίχως την ανάλογη χειραψία και θαυμάζω τον χώρο γύρω του. Μέσα στο φως από τον ήλιο, τα ράφια γύρω του γεμάτα λαμπερά και καλογυαλισμένα κύπελλα και μετάλλια από όλα τα αθλήματα όπως μπόρεσα να διακρίνω και φωτογραφίες πολλές από παιδάκια σε αναπηρικά καροτσάκια και αμαξίδια που κρατάνε αυτά τα κύπελλα και τα επιδεικνύουν με πάρα πολύ καμάρι.

Μια φωτογραφία μεγάλη στον τοίχο δείχνει ένα παιδάκι δίχως χέρια να είναι περήφανο και χαρούμενο που μόλις κέρδισε σε έναν αγώνα κολύμβησης και έχει περασμένο στο λαιμό του το μετάλλιο.

Καταλαβαίνοντας την αμηχανία μου ο διευθυντής μου εξηγούσε τις φωτογραφίες, τα ονόματα αυτών των μικρών αληθινών ηρώων που αν και η ζωή τους στέρησε σημαντικά όργανα όπως τα χέρια, τα πόδια, τα μάτια, εκείνοι κάνανε την υπέρβαση του εαυτού τους και κατάφεραν και νίκησαν την μειονεκτικότητα του σώματός τους.

Έμεινα να θαυμάζω αυτούς τους ήρωες που μόλις τώρα τους γνώρισα και δεν είχαν φυσικά καμία σχέση με τους μέχρι σήμερα άψυχους και εμπορικούς μας ήρωες της μεγάλης οθόνης. Αυτοί ήταν αληθινοί είχαν όνομα, διεύθυνση, σώμα ζωντανό και προπάντων αληθινή ψυχή.

Αυτούς τους μικρούς ήρωες μου ζήτησε να γνωρίσω και να τους πάρω συνέντευξη και να τους ακολουθήσω στις προπονήσεις τους και στους αγώνες τους γράφοντας από την βιογραφία τους με τα μέχρι τώρα κατορθώματά τους αλλά και τις μελλοντικές τους νίκες.

Ένας ολοκαίνουργιος κόσμος μου συστηνόταν ,μια πραγματική ευκαιρία να γνωρίσω αυτές τις θαυμαστές γεμάτες θάρρος ψυχές και θα την άφηνα χαμένη; Δέχτηκα με πολύ χαρά και έφυγα κατενθουσιασμένη από το γραφείο.

Είναι βράδυ τώρα ,είμαι ακόμη ενθουσιασμένη, κάθομαι μπροστά στον καθρέφτη μου και γράφω σε ένα ημερολόγιο.

Τελικά είμαστε αχάριστοι. Έχουμε τα πάντα και δεν τα εκτιμάμε. Έχουμε την υγεία μας την αρτιμέλεια μας και δεν το εκτιμάμε. Γκρινιάζουμε διαρκώς για ανούσια πράγματα το μόνος που μας ενδιαφέρει είναι ο υλικός κόσμος.

Οι φίλοι μου όταν τους είπα με λίγα λόγια τι ακριβώς μου ζήτησε ο διευθυντής του περιοδικού να κάνω δεν μοιράστηκαν μαζί μου τον ίδιο ενθουσιασμό.

Αρκέστηκαν στο ένα καλά και πόσο θα πληρώνεσαι γιαυτό και τίποτε άλλο.

Άλλος σχολίασε πόσο καταθλιπτικό θα είναι να συναναστρέφεσαι τα άτομα με αναπηρίες.

Μα εγώ ξέρω ότι δεν είμαι πια η ίδια κοπέλα του χτες που κοίταγε την άψογη εμφάνιση και έπαιρνε μέρος σε ανούσιες συζητήσεις. Άλλαξα ή τουλάχιστον θα προσπαθήσω.

Κακόμοιροι δεν είναι εκείνοι, αλλά όλοι εμείς που δεν ξέρουμε να εκτιμάμε αυτά που έχουμε, που δεν έχουμε καταφέρει τίποτα μέχρι σήμερα ούτε ένα τόσο δα μετάλλιο κι ας είμαστε αρτιμελής.

Η ζωή μου σε σύγκριση με την δική τους άδεια.

Οι άνθρωποι στην κοινωνία μας τους φέρονται σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, δεν τους αναγνωρίσουν τα δικαιώματά τους, ούτε τους θέλουν στην παρέες τους, ακόμη και στα μαγαζιά τους. Η νοοτροπία αυτή θα πρέπει να αλλάξει και θα κάνω ότι μπορώ. Το περιοδικό μου δίνει το βήμα και θα το πάρω. Πρέπει οι άνθρωποι να ξαναβρούμε την ανθρωπιά μας και αυτήν θα υποστηρίξω.

Μόλις βρήκα τον πραγματικό σκοπό μου.

Από σήμερα ξαναγεννήθηκα. Τα πιστεύω και οι ιδέες μου άλλαξαν.

Βλέπω τον κόσμο γύρω μου από μια άλλη σκοπιά.

Νομίζω πως θα πρέπει να ξανασυστηθώ...

Με λένε Μαρία... και είμαι είκοσι δύο ετών, από σήμερα ανοίγει ένα καινούργια κεφάλαιο στην ζωή μου. Οι στόχοι μου και τα πιστεύω μου πλέων θα εστιάζουν στο να γίνω ένας καλύτερος και χρήσιμος άνθρωπος.

Θα προσπαθήσω να βοηθήσω και να υποστηρίξω την ισότητα στην διαφορετικότητα.

Συγγραφέας
Αγγελική Δ. Παπασταύρου