νόηση, ετών 18:)

Και φέτος όπως κάθε χρόνο το νηπιαγωγείο θα διοργάνωνε Χριστουγενιάτικη Γιορτή. Πέρσι καμαρώσαμε τον Ορφέα ως Ελεγκτή, χαζέψαμε με τα μικρούλια, απολαύσαμε όλο τον καιρό της προετοιμασίας: Ο Ορφέας να μαθαίνει τα λόγια και τα τραγούδια, να μας τα λέει σπίτι, να φέρνει τη στολή του, να τη δοκιμάζει, να τραγουδάμε από τα τέλη Οκτώβρη Χριστουγεννιάτικα τραγούδια... Πολύ χαρά! Δεν αγχώθηκα ούτε μια στιγμή. Απέχω μακράν από τις μαμάδες που περιμένουν μια γιορτή για να δουν πόσα έμαθε το παιδί τους, για να το καμαρώσουν ως τέλειο! Είχα πει στον Ορφέα να το διασκεδάσει και ήμουν σίγουρη ότι αυτό έκανε, και στις πρόβες και τη μέρα της γιορτής! Δεν με ενδιέφερε αν θα τα πει όλα σωστά, αν θα χάσει λόγια! Με ενδιέφερε μόνο να περάσει καλά και να το ευχαριστηθεί! Κι έτσι κι έγινε! Φέτος, μόλις ήρθε η ανακοίνωση, αρχικά ο ίδιος ενθουσιασμός. Αρχίσαμε να μιλάμε με τον Ορφέα για το πιο παραμύθι θα παίξουν, τι ρόλο θα κάνει κλπ. Μέχρι που συνειδητοποίησα ότι και ο Ιάσωνας θα συμμετέχει! Και κάπου εκεί άρχισε το άγχος: Θα τα καταφέρει? Μήπως πανικοβληθεί? Μήπως αρχίσει να κλαίει γιατί θα τρομάξει από τα φώτα, τον κόσμο και το θόρυβο? Μήπως θα στρεσαριστεί πολύ? Μιλάω με τη δασκάλα, με καθησυχάζει. Τα πάει καλά στις πρόβες, το απολαμβάνει λέει όπως όλα τα άλλα παιδάκια… Ωστόσο το άγχος δεν έφευγε… Μίλησα και με την εργοθεραπεύτριά του. Υπάρχει πιθανότητα να τα «παίξει» μου είπε… να είμαστε προετοιμασμένοι…. Ξανά άγχος! Μήπως να μην τον υποβάλλουμε σε τόσο στρεσογόνα κατάσταση? Δεν με ενδιέφερε αν θα τα πει σωστά. Μην πανικοβληθεί φοβόμουν. Μην νιώσει χαμένος! Μην απελπιστεί! Σκέφτηκα να μην τον πάμε τελικά… Με έπεισε η δασκάλα να τον αφήσω να συμμετέχει! Τα πήγαινε πολύ καλά στις πρόβες μου λέει! Αφήστε τον! Όλα θα πάνε καλά! Έρχεται η στολή: Θα είναι παπάκι κίτρινο, αλλά: Έχει καπέλο!!! Σκουφί που δένει για την ακρίβεια! Άλλος πανικός! Ο Ιάσωνας δεν έχει βάλει ποτέ κανενός είδους σκουφί-καπέλο! Δεν τα αντέχει! Πως θα το βάλει! Το στέλνω μαζί στο σχολείο να κάνει πρόβες με το σκουφί… Δεν το θέλει με τίποτα! Δεν το ανέχεται! Η δασκάλα του πιστεύει ότι απλά νιώθει άσχημα επειδή δεν φοράνε τα άλλα παιδάκια. Αφήστε το σπίτι, αφήστε το για τη μέρα της γιορτής μου λέει. Κι εκείνη η μέρα φτάνει! Άγχος? Ούτε πανελλήνιες να έδινα! Και να μην θέλω να φανεί. Υπάρχει και ο Ορφέας, ο οποίος είναι απλά ενθουσιασμένος. Και στην τελική δεν θέλω να μεταφέρω σε κανένα από τα δύο τις ανησυχίες μου… Ξέρω ότι τις διαισθάνονται! Φτάνουμε στο θέατρο, ντυμένοι, με το σκουφί στην πλάτη βέβαια. Πάμε στα παρασκήνια να αφήσουμε τα παιδιά στις δασκάλες κι εγώ φοβάμαι ότι ο Ιάσωνας δεν θα ξεκολλήσει από πάνω μου. Και το μικρό μου παιδί με εκπλήσσει: Πιάνει τον αδελφό του από το χέρι, βάζει μόνος του το σκουφί και τρέχουν προς τις δασκάλες και τους φίλους του, σαν να μην είμαι καν εγώ εκεί! Νιώθω τόσο περήφανη και ανακουφισμένη λες κι έκανε παγκόσμιο ρεκόρ! Πάμε, καθόμαστε στις θέσεις μας, το άγχος επανέρχεται… Στήνουμε βινετοκάμερα και περιμένουμε. Για καλή μας τύχη το πρόγραμμα λέει ότι βγαίνουν πρώτα τα μικρά… οπότε ότι είναι να γίνει θα γίνει γρήγορα… Έρχεται η ώρα για τα παπάκια… αρχίζουν και βγαίνουν λιλιπούτια πλασματάκια στα κίτρινα, με κίτρινα σκουφάκια… Περνάνε 2-3 δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι ο Ιάσωνας έχει βγεί πρώτος, μέσα στην τρελή χαρά, τρέχοντας, χεράκι-χεράκι με συμμαθητές του… Κάνουν τη χορογραφία τους… αλλάζουν χέρια… γυρνάνε γύρω γύρω… Μουσική δυνατά, χειροκροτήματα…. Ο Ιάσωνας εκεί… Χορεύει με τους φίλους του απτόητος… Φτάνει το ποίημα… Κοιτάει το ακροατήριο και το λέει όλο, μαζί με όλα τα υπόλοιπα…. Χωρίς ίχνος πανικού…. Λένε τα 2 τραγουδάκια… τα λέει όλα… κάνοντας τις κινήσεις με τα χεράκια… κάνουν υπόκλιση…. Όλη αυτή την ώρα κοιτάω από τη βιντεοκάμερα πια που είναι ζουμαρισμένη στο πρόσωπό του, ψάχνοντας σημάδια πανικού, κλαίγοντας από συγκίνηση…. Τα παπάκια τελειώνουν… Όταν βγαίνει ο Ορφέας πια, εγώ δεν έχω σταματήσει να κλαίω! Δάκρια ανακούφισης αλλά και χαράς πια! Απολαμβάνω τα παιδιά μου, σαν μια φυσιολογική μαμά…. Όταν τα πήρα από τη δασκάλα τους και με είδε να κλαίω η δασκάλα του Ιάσωνα, συγκινήθηκε. Σας είπα ότι θα πάνε όλα καλά, μου είπε... Να τον εμπιστεύεστε τον Ιάσωνα!!! Μια χαρά τα πάει! Μπορεί σε κάποιους να φανεί τρελά δακρύβρεχτη η εξιστόρηση…. Μπορεί πέρσι να μου φαινόταν και μένα…. Ίσως γιατί δεν ξέρουν πως είναι να παρακολουθείς το παιδί σου, μαζί με άλλα και να ψάχνεις να δεις αν φέρεται σαν όλα τα άλλα… αν είναι «φυσιολογικό», όσο ηλίθια κι αν είναι η λέξη…. Αν μπορεί να ανταπεξέλθει σε κάτι φαινομενικά απλό! Όσες μανούλες το χουν νιώσει…. Θα με καταλάβουν… ακόμα κι αν τους φανεί λίιιγο μελό… θα με καταλάβουν…. Γι αυτές όλες λοιπόν…. Και για όλα τα παιδάκια που ανταπεξέρχονται καθημερινά σε απλά πράγματα, κάνοντας μεγάλα βήματα…