Be TRAN THI: Από τη φρίκη του πολέμου στις πίστες των σταδίων
Στον πόλεμο του Βιετνάμ σέρνονταν για να επιβιώσει, σήμερα: "Τιμή μου δεν είναι το μετάλλιο. Είμαι περήφανη για την υγεία και την ενέργειά μου και την εμπιστοσύνη που έχω στον εαυτό μου..."
Προφίλ
Ονοματεπώνυμο: Be TRAN THI (Μπε Τραν Τάι)
Καταγωγή: Ιαπωνία, Βιετνάμ
Ηλικία: 34
Αγώνισμα: Πίστα στίβου
Αναπηρία: Ακρωτηριασμός κάτω άκρων
H Be κέρδισε αργυρό μετάλλιο στην κούρσα των 10 χλμ. με αναπηρικό αμαξίδιο και χάλκινο στην σκυταλοδρομία 4x100 μέτρων στην 3ο Εθνική (Ιαπωνική) Αθλητική Διοργάνωση για Αθλητές με Αναπηρία το 2003.
Σε ηλικία τριών χρόνων, κατά τη διάρκεια του πολέμου με τις ΗΠΑ το 1972, σε έκρηξη βόμβας έχασε τη μητέρα της και τα πέντε μεγαλύτερα αδέλφια της. Εκείνη επιβίωσε χάνοντας, ωστόσο, τα κάτω άκρα της. Ο πατέρας της τραυματίστηκε βαριά και απεβίωσε μερικά χρόνια αργότερα.
Ο αγώνας για επιβίωση έκτοτε σήμαινε, φτώχια, εξαθλίωση και μοναξιά για μία γυναίκα που σέρνονταν στην κυριολεξία από το ένα μέρος στο άλλο.
Το 1994, χάρη σε ένα Βέλγο ιατρό η Be απέκτησε προσθετικά μέλη και, το σημαντικότερο, μία δωρεάν χειρουργική επέμβαση προς αφαίρεση όλων των θραυσμάτων που υπάρχαν στο σώμα της όλα αυτά τα χρόνια. Μετα από σχεδόν είκοσι χρόνια κατάφερε να σταθεί πάλι όρθια.
To 2002 η Be έγινε μητέρα. Το 2003 έκανε το ντεμπούτο της και ίσως την τελευταία εμφάνισή της σε μεγάλη διοργάνωση, στην 3η Εθνική Αθλητική Διοργάνωση για Αθλητές με Αναπηρία. Κέρδισε δύο μετάλια και απέδειξε στον εαυτό της, όπως η ίδια δήλωσε σε συνέντευξη μετά τον αγώνα, ότι "... η ζωή σού χαμογελά όταν ανοίξεις την καρδιά σου και την καλωσορίσεις".
Για την ιστορία...
Το 2000, επελέχθη από τον σκηνοθέτη Tran Thanh Van για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία με τίτλο "Doi Cat" ("Sandy Life", δηλ. "Αμμώδης Ζωή"). Ένα χρόνο αργότερα, η ταινία κέρδισε το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ασίας-Ειρηνικού. Η ταινία γνώρισε τεράστια επιτυχία, προβάλλοντας τον αγώνα μιας γυναίκας - θύμα πολέμου - που φτωχή και ανύπαντρη, επιβιώνει, μεγαλώνοντας το παιδί της. Η ταινία θα μπορούσε να είνια η αυτοβιογραφία της, αν και η Be ανακαλύφθηκε από τον σκηνοθέτη μετά τη συγγραφή του σεναρίου!.
Το μοναδικό δώρο, που αποδέχτηκε από τους θεατές της ταινίας η Be, ήταν ένα και μοναδικό αναπηρικό αμαξίδιο. Με αυτό εργάζεται σήμερα ως πωλήτρια αναψυκτικών σε κινηματογράφο και μεγαλώνει με αξιοπρέπεια τη μικρή της κόρη.
Αθλήτρια, που δεν έφτασε ποτέ στους Παραολυμπιακούς Αγώνες, κατάφερε να επιβιώσει στη ζωή και να ασχοληθεί με αθλητισμό και κινηματογράφο σε μία χώρα, που δεν είχε να της διαθέσει ούτε ένα αναπηρικό αμαξίδιο, καθώς η οικονομία του Βιετνάμ αναβίωνε από τις πληγές με τον πόλεμο με την Αμερική.
Έως την εφηβία της, ελλείψει υποδομής για τους αναπήρους πολέμου στην Ιαπωνία, η Be σέρνονταν προκειμένου να μεταφερθεί από ένα μέρος σε άλλο.
Το Noesi.gr μονολογεί...
"...Ίσως σήμερα σε κάποια ανεπτυγμένη χώρα η Be να μην είχε χάσει τα πόδια της, χάρη στη ανάπτυξη της χειρουργικής... Θα γίνονταν όμως μητέρα, πρωταθλήτρια, και πάνω από όλα θα είχε την αυτοπεποίθηση και το ψυχικό σθένος να συνεχίσει με τόση επιτυχία στη ζωή της; "
