Ελάχιστα γνωστή στην Ελλάδα, η ιστορία ενός μικρού κοριτσιού, που στιγμάτισε την κοινωνική πρόνοια στην Αμερική περισσότερο και από όσο το "Κωσταλέξι" στην Ελλάδα. Ένα 13χρονο κορίτσι, βρέθηκε να μεγαλώνει δεμένο σε μία καρέκλα βρέφους, μεγαλωμένο χωρίς ίχνος ανθρώπινης επαφής. Ένα αγρίμι που δε μεγαλώσε σαν άνθρωπος...

Γεννημένο τον Απρίλιο του 1957, το κορίτσι ήρθε στον κόσμο τέταρτο κατά σειρά, παιδί γονέων με ιατρικά και ψυχικά προβλήματα. Τα άλλα δύο αδέλφια της πέθαναν σε μικρή ηλικία λόγω ιατρικών προβλημάτων. Η μητέρα ήταν σχεδόν τυφλή, λόγω καταρράκτη και αποκόλληση αμφιβληστροειδούς, ενώ ο κατά 20 χρόνια μεγαλύτερος σε ηλικία πατέρας της έπασχε από ψυχική ασθένεια, που εμφανίστηκε ως κατάθλιψη αμέσως μετά το τροχαίο δυστύχημα που στοίχισε τη ζωή στη μητέρα του (ο οδηγός έφυγε και δε βρέθηκε ποτέ).

Ο ιατρός που παρακολουθούσε μικρή, όταν έγινε 20 μηνών άρχισε να παρατηρεί, ότι ενδεχομένως το παιδί έχει ελαφρά νοητική υστέρηση. Ο πατέρας της παρερμήνευσε τη διάγνωση του ιατρού και θεώρησε ότι η κόρη του ήταν βαρύτατα καθυστερημένη. Αποφάσισε να "προστατεύσει" την κόρη του από τον έξω κόσμο και την οικογένειά του από το στίγμα, κρατώντας το κορίτσι καθηλωμένο μέσα στο σπίτι για περισσότερο από 10 χρόνια.

Για περισσότερο από μία δεκαετία, από το 1959 έως το 1970, το κορίτσι ζούσε χωρίς καμία ανθρώπινη επαφή. Τελικώς, η μητέρα παρά τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετώπιζε με την όρασή της, αποφάσισε και κατάφερε να την πάρει και να φύγει μακριά από το σπίτι και το σύζυγό της. Μερικές μέρες αργότερα, η μητέρα του κοριτσιού μαζί με τη μητέρα της (γιαγιά) και το μικρό κορίτσι, πήγαν στο Γραφείο της Πρόνοιας στην Καλιφόρνια για να πάρουν το επίδομα πρόνοιας που δικαιούνταν η μητέρα λόγω της τύφλωσης. Ένας από τους κοινωνικούς λειτουργούς παρατήρησε το κορίτσι καθώς καθόταν και περίμενε τη μητέρα της. Αρχικά νόμισε ότι επρόκειτο για παιδί με αυτισμό και ότι ήταν ηλικίας 6 με 7 ετών. Συνέστησε στη μητέρα να υποβάλει δικαιολογητικά για επίδομα πρόνοιας και για το κορίτσι. Κατά τον έλεγχο στα αρχείο της πρόνοιας, φάνηκε ότι το κορίτσι θα έπρεπε να είναι 14 χρονών περίπου. Οι κοινωνικοί λειτουργοί απαγόρευσαν στις δύο γυναίκες και το κορίτσι να φύγουν, καλώντας τις Αρχές.

Οι γονείς κατηγορήθηκαν από την Εισαγγελία για βάναυση παραμέληση του ανήλικου παιδιού τους, σε μία υπόθεση που συγκλόνισε την εποχή εκείνη την Αμερικανική κοινή γνώμη. Ειδικοί και μη ζητούσαν την καταδίκη των γονέων για την αποτρόπαια συμπεριφορά τους.

Όταν βρέθηκε από τις αρχές, η Τζίνι ήταν σε ηλικία 13 ετών και 7 μηνών φορούσε πάνες. Με βάση τα στοιχεία, που έφθαναν στις δικαστικές αίθουσες, το κορίτσι έζησε όλη τη ζωή του δεμένο σε μία καρέκλα για νήπια. Το σώμα της δεν είχε αναπτυχθεί. Δεν είχε καθόλου λόγο, εκτός από τις λέξεις "σταμάτα", "τέλος" (stop it, no more). Στη διάρκεια της δίκης, αποκαλύφθηκε ότι ο πατέρας της τη χτυπούσε κάθε φορά που προσπαθούσε να πει κάποια λέξη. Επίσης, ο πατέρας της γάβγιζε και γρύλιζε κοντά στο πρόσωπό της για να την τρομάζει, προκειμένου να κάθεται φρόνιμη. Το κορίτσι έμενε για μέρες τυλιγμένο σε έναν υπνόσακο, ώστε να μη μπορεί να κινηθεί. Επίσης, ο πατέρας απαγόρευε στη γυναίκα του και τον γιο του να της μιλούν.

Ο πατέρας του κοριτσιού πυροβολήθηκε στο κεφάλι και αυτοκτόνησε, την ημέρα της έναρξης της δίκης και ενώ αναμένονταν η εμφάνιση των κατηγορούμενων γονέων ενώπιον του δικαστή. Αργότερα, κατά τη διάρκεια της δίκης, αποκαλύφθηκε ότι και η μητέρα είχε πέσει θύμα κακοποίησης από τον πατέρα του κοριτσιού.

Από την πρώτη μέρα, στο Νοσοκομείο Παίδων όπου νοσηλεύτηκε για πολλές εβδομάδες, το κορίτσι άρχισε να εμφανίζει την εικόνα ενός "λαγουδίσιου" περπατήματος, με τα χέρια λυγισμένα μπροστά. Άλλες περιπτώσεις παρόμοιες, έως σήμερα, παρουσιάζουν ανάλογη συμπεριφορά, γεγονός που δεν έχει εξηγηθεί πλήρως από τους ειδικούς.

Η ανάπτυξή της ήταν ραγδαία. Την τρίτη μέρα, στο πρόγραμμα αποκατάστασης είχε μάθει να πηγαίνει τουαλέτα, αποκτώντας έλεγχο των σφιγκτήρων της, να δείχνει σε πράγματα, έως κάποιος της πει τη λέξη που αντιστοιχεί. Οι ειδικοί, βρήκαν στο πρόσωπο της Τζίνι, μία εξαιρετική περίπτωση ενός παιδιού που έδειχνε απίστευτη πρόοδο και ανάπτυξη κατακτώντας βεβαίως αναπτυξιακά στάδια που αναλογούσαν σε παιδιά πολύ μικρότερης ηλικίας με έναν εξαιρετικό γρήγορο ρυθμό, παρόλα αυτά.

Η περίπτωση της Τζίνι ανακίνησε στην επιστημονική κοινότητα ερωτήματα, που είχαν μείνει αναπάντητα σχετικά με την ανθρώπινη μάθηση και εξέλιξη, όταν πριν 150 χρόνια στο Παρίσι μελετήθηκε ένα δωδεκάχρονο αγόρι, ο Βίκτωρ (Victor), που βρέθηκε να ζει σαν αγρίμι στο δάσος από μωρό. Στη Γαλλία, η περίπτωση του Victor είναι γνωστή ως "το απαγορευμένο πείραμα", καθώς ήταν αδιανόητο να επαναληφθεί μία παρόμοια μελέτη στο όνομα της επιστήμης.

Η επιστημονική κοινότητα, είδε στο πρόσωπο της Τζίνι, τη συνέχεια της μελέτης που είχαν ξεκινήσει νωρίτερα η Γάλλοι. Έτσι, συστάθηκε μία ομάδα ειδικών, που έμεινε γνωστή ως η "Ομάδα Τζίνι", που θα είχε σκοπό να μελετήσει το κορίτσι και παράλληλα με την εκπαίδευσή της να ερευνήσει τις περίπλοκες λειτουργίες της μάθησης σε έναν ώριμο εγκέφαλο που δεν εκτέθηκε σε ερεθίσματα σταδιακά από την έναρξη της ζωής του.

Οι επιστήμονες βασίστηκαν στην υπόθεση της εποχής, ότι για να αναπτύξει ένα παιδί τον λόγο πρέπει να αισθανθεί, ότι συνδέεται με κάποιον άλλον άνθρωπο (τροφό). Έτσι, ένα από τα μέλη της ομάδας, σε καθημερινή βάση, λειτουργώντας ως μητέρα - τροφός του κοριτσιού, ήταν δίπλα της όταν ξυπνούσε, την τάιζε, τη νανούριζε κ.ο.κ..

Μερικούς μήνες αργότερα, το λεξιλόγιο της Τζίνι ξεπερνούσε τις 100 λέξεις.

Παρά τις αλεπάλληλες εξετάσεις με ηλεκτρονικά και μη μέσα, η "Ομάδα Τζίνι" δεν επιβεβαίωσε με βεβαιότητα, ότι το κορίτσι είχε νοητική υστέρηση. Περαιτέρω εξετάσεις, ωστόσο, έδειξαν ότι το κορίτσι είχε υποστεί εγκεφαλική βλάβη που επηρέαζε την ανάπτυξη του λόγου. Το δεξί μέρος του εγκεφάλου της αναλάμβανε όλες τις εργασίες ενώ το αριστερό παρέμενε αδρανές, σαν να έλειπε παντελώς Το ερώτημα εάν αυτή η δυσλειτουργία προήλθε από την κακοποίησή της (καθώς ο πατέρας της τη χτυπούσε όταν έβγαζε ήχους), ή από την παραμέληση και την απουσία ανθρώπινης επαφής ή εάν μπορούσε να αποδοθεί σε εκ γενετής ανωμαλία δεν απαντήθηκε ποτέ.

Ωστόσο, ήταν η πρώτη σχεδόν φορά όπου με βεβαιότητα ιατροί ψυχίατροι άρχισαν να μιλούν για σοβαρότατες μόνιμες βλάβες που μπορεί να επιφέρει στον εγκέφαλο η παραμέληση και κακοποίηση μικρών παιδιών.

Επιπροσθέτως, μία ακόμη μεγάλη έκπληξη περίμενε την ομάδα των ειδικών, που ασχολούνταν με την ανάπτυξη της Τζίνι. Αρχικώς, η Τζίνι τοποθετήθηκε σε ανάδοχη οικογένεια και σε ειδικό σχολείο, όπου τον πρώτο καιρό σημείωνε μεγάλη πρόοδο. Έμαθε να μιλά με απλές λέξεις, να συναναστρέφεται άλλα παιδιά, και να συνεννοείται στη νοηματική γλώσσα. Παρόλα αυτά, σύντομα οι ειδικοί που παρακολουθούσαν το παιδί διαπίστωσαν ότι δεν μπορούσε να μάθει περισσότερα από απλές λέξεις, σε ό,τι αφορούσε τον προφορικό και γραπτό λόγο. Οι προτάσεις της, παρέμεναν απλοϊκές, τύπου "Πορτοκαλάδα αγοράσω μαγαζί". Οι ειδικοί που εκείνον τον καιρό αναζητούσαν μία απάντηση στο ερώτημα εάν η γλώσσα μπορεί να διδαχτεί μετά την εφηβεία (βλ. την ερευνητική υπόθεση τους Lenneberg αναφορικά με την "Καθοριστική ηλικία"), μελέτησαν διεξοδικά την περίπτωση του κοριτσιού. Ωστόσο, η εγκεφαλική βλάβη που είχε υποστεί η Τζίνι, καθιστούσε αβέβαιο το συμπέρασμα ότι η νεαρή κοπέλα δεν θα μπορούσε ποτέ να μάθει να μιλά σωστά λόγω ότι δεν είχε προλάβει ως παιδί να μάθει να μιλά.

Λόγω των αβέβαιων αποτελεσμάτων των ερευνών για την ψυχοκοινωνική ανάπτυξη του κοριτσιού, η χρηματοδότηση για περαιτέρω έρευνα της ανάπτυξής της σταμάτησε πέντε χρόνια μετά την έναρξή της. Στο μεταξύ, η μητέρα της Τζίνι υπεβλήθη σε επέμβαση για τον καταρράκτη και έτσι σε μεγάλο βαθμό αποκαταστάθηκε η όρασή της.

Σε ηλικία 18 ετών η Τζίνι επέστρεψε στη μητέρα της. Στο μεταξύ η μητέρα είχε λάβει περιοριστικά μέτρα υπέρ της Τζίνι εναντίον της "Ομάδας Τζίνι" με το σκεπτικό ότι την υπέβαλλαν σε απάνθρωπα τεστ και πειράματα εις το όνομα της έρευνας. Μερικούς μήνες αργότερα, ωστόσο, η μητέρα της δεν μπόρεσε να αντέξει τη δυσκολία στην ανατροφή της και αποφάσισε να τη δώσει ξανά στην πρόνοια για να τοποθετηθεί σε ανάδοχους γονείς. Το ταλαιπωρημένο κορίτσι, τοποθετήθηκε σε μία σειρά από οικογένειες. Όπως αποδείχθηκε υπό το φως της δημοσιότητας που είχε λάβει η υπόθεσή της, από τον καιρό της ανακάλυψής της, σε μία από τις ανάδοχες οικογένειες, οι γονείς την τιμωρούσαν σκληρά κάθε φορά που έκανε εμετό. Αυτό ανάγκασε τη Τζίνι να παλινδρομήσει για αρκετούς μήνες και να μη ανοίγει το στόμα της ούτε καν για να φάει.

Σήμερα, η Τζίνι ζει στην Βόρεια Καλιφόρνια σε ένα ξενώνα διαβίωσης μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και τον κόσμο. Η μητέρα της, που στο μεταξύ έχασε το φως της (λόγω γλαυκώματος) ζει και εκείνη σε έναν ξενώνα κάπου κοντά στην κόρη της. Ο μοναδικός αδελφός της, εν ζωή, ζει κάπου χωρίς να έχει επαφές μαζί τους.

Ειδωμένη μέσα από την τέχνη, θα βρείτε περισσότερα για την Τζίνι στο βιβλίο του Russ Rymer "Genie: A Scientific Tragedy" (ISBN 0060924659) και στην ταινία με τίτλο "Mockingbird Don't Sing" του 2001, που είναι βασισμένα στην ιστορία του μικρού κοριτσιού.

Το όνομα του κοριτσιού δεν έγινε ποτέ ευρέως γνωστό στο Αμερικανικό κοινό και έμεινε γνωστό, ως "η Τζίνι", με το όνομα που της έδωσαν οι αρχές κατά την εκδίκαση της υπόθεσής της σε μία προσπάθεια να τη διαφυλάξουν από το διασυρμό.

Η αληθινή αυτή ιστορία προέρχεται από το "Βιβλίο των αληθινών ιστοριών", μία προσωπική συλλογή κειμένων του Α. Κουτουμάνου, εκδότη του NOESI.gr. Αποτελούν τη μισή συνταγή για το ξεκίνημα του NOESI.gr, τη μαγιά για να φουσκώσουν (πανιά) τα "βιολόγια".