νόηση, ετών 18:)

Γεια σας και απο μενα... Ένιωσα την ανάγκη να γράψω και να σας ενημερώσω για την κατάσταση και τις αποφάσεις μας και ίσως έτσι βοηθήσω στη συζήτηση που έχει αναπτυχθεί εδώ.

Για όσους διαβάζουν για πρωτη φορά να πω οτι ο γιος μου διαγνώστηκε με ΔΕΠΥ μεικτού τύπου  στην τρίτη δημοτικού και αμέσως αρχίσαμε παρεμβάσεις. Βέβαια μετά απο δυο ταραγμένα χρόνια το παιδι είχε χαμηλή αυτοεκτίμηση, θυμό και άρνηση για το σχολείο 'ομως ο δάσκαλος εκείνης της χρονιάς τον αγκάλιασε και τον βοήθησε πολύ.Κατάφερε  να κανει φίλους και του έδειξε πολυ αγαπη χωρις αυτό να σημαίνει οτι δεν είχαμε προβλήματα.Λίγο καλυτερα ηταν τα πράγματα στο σπίτι.

Τετάρτη δημοτικού αλλάζουμε δάσκαλο  ο οποίος μου ξεκαθάρισε οτι δεν δέχεται τον όρο δεπυ  και οτι εκείνος θα τον κάνει "να κάτσει κάτω όλες τις ώρες" όπως είπε.Ο μικρός είχε κάνει τρομερά βήματα  το καλοκαίρι και ξεκίνησε με ενθουσιασμό και όρεξη. Κάπου στον Οκτώμβρη άρχισαν τα προβλήματα παλι. Άρχισε πάλι την ίδια 'ασχημη συμπεριφορά  με αποτέλεσμα να μην μπαίνει καθόλου στητν τάξη .Αλλάξαμε τμήμα και ηταν λιγο καλύτερα αλλά μ'ολις δυσκολευόταν πάλι τα ιδια.

Έκανε συνεχώς πισωγυρίσματα και κάπου εκει αρχίσαμε να συζητάμε για το φάρμακο.Και για να εξηγουμαι πισωγυρίσματα δεν εννοώ στα μαθηματα,  αυτό για μένα είναι το λιγότερο, εννοώ στη συμπεριφορά.Απέκτησε επίκτητη συννοσηρότητα ενατιωματικής διαταραχής.

Τα προβλήματα συμπεριφοράς ήταν εκείνα που με έσπρωξαν να δώσω το φάρμακο.Έχανα το παιδί μου ...ετσι ένιωθα.Όχι γιατι το φάρμακο βελτιώνει την συμπεριφορά.Όμως όλα ξεκινούν απο την χαμηλή αυτοεκτίμηση και την έντονη ματαίωση που ένιωθε οταν δεν μπορούσε να τα καταφέρει σε απλά πραγματα.Μην μπορόντας να τα διαχειριστεί εβγαζε θυμό και άρνηση σε συνδιασμό με την παρορμητικότητα μπορείτε να φανταστειτε!

Και εκει αρχισε ενας καινουριος αγώνας!Πολυ αγχός αν κάνω το σωστό για κείνον.

Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα ήταν οτι το παιδί μπορούσε να εκφράσει τα συναισθήματά του.Φράσεις όπως "δεν μπόρω να το κάνω αυτό τώρα" ή ειμαι νευρικός" ή "είμαι στεναχωρμένος " η "δεν αντεχω "  δεν υπήρχαν μεχρι τότε.Μόνο το αποτελέσμα βλέπαμε ... σκισμένα τετράδια, σπασμένα πράγματα ,να φευγει,  να κρύβεται και να αντιμιλά.

 Στο σχολείο μπορούσε να κάθεται 'ολο και πιο πολύ μέσα στην τάξη .Αυξάναμε τις ώρες σταδιακά και τώρα τελευταία συμμετέχει  στο μάθημα,  κανει τις εργασίες του και φέρνει και σημειωσεις.Σηκώνει το χερι και περιμένει τη σειρά του και όταν νιώθει νευρικάς ζητάει να παει "βολτα" ΄οπως λέει.Το σημαντικότερο είναι ότι εχει μετριαστεί η παρορμητικότητα και ετσι αποφεύγει να κάνει πράγματα που τον εκθέτουν και να δημιουργεί προβλήματα.Σε αυτο βέβαια βοηθήσε και η παράλληλη στήριξη που ζήτησα φέτος και ήρθε ενας εξαιρετικός νεος.

Τα διαλείμματα πίιζει κανονικά και έχουμε λιγότερες φασαρίεςς (φέτος μόνο δυο ενώ παλιότερα σχεδόν κάθε μέρα) και αυτο εχει σαν αποτέλεσμα να ειναι ήρεμος και στο σπίτι αφού βλέπει οτι εχει βελτιωθεί σε πολλά πράγματα.Σας γράφω μόνο για το σχολείο και αυτο γιατι περνει την μικρότερη δόση και τον κρατάει μάχρι το μεσημάρι και μόνο τις καθημερινες.Οχι ΣΚ και οχι γιορτές και διακοπές.

 Σαν αρνητικά παρατήρησα τα εξεις

Η ανορεξια ήταν το πρώτο.Στην δικη μας περίπτωση κρατάει όλο το πρωι και η όρεξη επανερχεται γύρω στις 3 η και αργότερα εξαρτάται το φαγητό που εχουμε.:)Εχασε δυο κιλα από πέρυσι όμως αυτό δεν ειναι κακό σε μας γιατι παλιοτερα στο σχολειο έτρωγε όλοι την ώρα απο νευρικότητα ακομα και μέσα στο μαθημα!

 Επισης αρχικά την ώρα που περνούσε η δράση του φαρμάκου γινόταν "χαοτικος".Ήταν σαν να λάμβανε πόλλες πληροφορίες και δεν μπορούσε να τις διαχειριστεί.Αν έμενε στο σχολειο για να παιξει λίγο μετα το σχόλασμα τα πράγματα ηταν χειρότερα.Τοτε μόνο καταλαβα για το ραδιόφωνο και τις συχνότητες που ηταν μπερδεμένες στα παιδια με δεπυ!Πόσο δύσκολο πρέπει να είναι αυτό να το αισθάνονται όλοι την ωρα!(εμεις ειναι σαν ενα ακουμε ενα σταθμό ενώ τα παιδια με δεπυ ενα σταθμο γεμάτο παρεμβολές απο αλλες συχνοτητες!)

Σκέφτηκα να σταματήσω το φάρμακο αλλα με τον γιατρο που το συζητήσαμε  είδαμε οτι αυτό κρατάει καμια ώρα και τα οφέλη ειναι περισσότερα και έτσι για 4 μήνες πήγαινα  στο σχόλασμα  και του μάθαινα τρόπους να το αντιμετωπισει..Να λεει "μιλάτε ενας ενας παρακαλώ" ή να λέει σε αυτούς που παίζουν να πηγαίνουν μακρύτερα απο την φασαρία για να συγκεντρώνεται καλύτερα.Είχαμε βρει νοήματα για να με καταλαβαίνει και να μην τον κάνω ρεζίλι το μικρό μου!

Αν είμασταν στο σπίτι τον έβαζα λίγο στον υπολογιστή μέχρι να ετοιμαστεί το φαγητό.Ήξερα οτι δεν είχε υπομονή να συνενοηθεί..Τώρα τα κάνει αυτά μόνος του...

Επίσης αν δεν είχε περασει κάλα στο σχολείο έκλαιγε ..Δεν μπορώ να σας περιγράψω πως ένιωθα,αλλα ο γιατρος και πάλι μου είπε ότι ειναι κάλο που βγάζει την στενοχωρια του με κλάμα και εξωτερικευέται..

Τα απογεύματα χωρίς το φάρμακο δυσκολεύεται πολύ να διαβάσει .Πόλλες φορες γράφει τα μισά και εγώ τα υπόλοιπα που μου λεει και καθόμαστε όπου νιώθει άνετα κρεβατι, πάτωμα, κουζίνα....!Δεν τον επικρινω, του λεω μόνο μπράβο για ότι καταφερε. Αν κάνει κατι  που δεν ειναι σωστό εχει φυσικη συνεπεια τις οποίες αποδεχεται πλεον γιατι δεν ακολουθουνται απο γιατι και επικρισεις. 

Στις δραστηριοτητες ενω προσπαθεί πολυ έχει χάλια συντονισμο και δεν μπορει να συγκεντρωθει πολυ ωρα με αποτελεσμα να κουραζεται για αυτο αρχισαμε εργοθεραπεια(τρόπους αποσυμπιεσης,οργάνωσης και συντονισμού) είναι  ομως  πρόσφατο και δεν μπορώ να σας πω ακόμα αποτελέσματα.

Δεν ξέρω ως ποτε  θα συνεχίσει την αγωγή,  όμως μεγαλώνει  και ελπίζω να μάθει να χειριζέται καταστασεις καλύτερα και κάποια στιγμή να το σταματησουμε. Δεν σκέφτομαι όμως μακρια, βάζω μικρούς στόχους και προσπαθώ για το καλύτερο.Ισως τώρα που ειναι συνεργάσιμος να δοκιμάσω και την νευροαναδραση.
Δεν θέλω ένα παιδί στο κρατητηριο όπως λεει και η vocamvilia  γιατι εκεί πήγαινε με την  συμπεριφορά που είχε αρχίσει να αποκτά! Και όλα αυτά απο θυμό που δεν μπορουσε να καταφέρει αυτά που για άλλους ηταν αυτονόητα και παρορμητικότητα που δεν μπορούσε να ελέγξει.!

Εκει που θέλω να καταληξω ειναι οτι στην δική μας περίπτωση το φαρμακο έπαιξε σημαντικό ρόλο στην βελτίωση της κατάστασης .Όμως μην νομίζετε ότι αυτά έγιναν απο την μια μέρα στην άλλη.

Χρειάστηκαν αρκετοί μήνες ,πολλές αλλαγές και συντονισμός όλων μας γονέων,εκπαιδευτικών,ψυχολόγου,ψυχίατρου,προπόνητων,γονέων φίλων παππούδων και γιαγιαδων.

 Το φάρμακο απο μόνο του δεν  κάνει  θαύματα...Θεωρώ το πιο σημαντικό όλων να είναι ενημερωμένοι οι γονείς των παιδιών με δεπυ για το πως να χειριστούν το παιδί τους και πως θα αντιμετωπίσουν καταστάσεις που θα προκύψουν.Προσοχή στην ματαίωση!

Τα παιδια μας θέλουν διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης και συχνά τα ενοχικά μας σύνδρομα μας όδηγουν σε λάθος αποφάσεις.Ακούστε τα παιδια σας ,ακόμα και ο θυμός τους κάτι σας λέει. Δεν θέλουν να σας τιμωρήσουν ούτε να σας κάνουν να αισθανθείτε αχρηστοι .Ζητάνε βοήθεια!  Κάντε συμβουλευτική, φιλτράρετε αυτά που σας λάνε και να ειστε ανοχτόμυαλοι. Δεν είναι όλες οι περπτώσεις ίδιες  όπως και οι μέθοδοι που προτείνουν οι ειδικοί..Εσείς ξέρετε τι θα λειτουργήσει καλύτερα στο παιδί σας.

Στην δική μας περίπτωση μια βοήθεια ηταν και το φάρμακο

Μέχρι πριν δυο χρόνια νόμιζα ότι είχα ενα "κακό παιδί, αργότερα ενα θυμωμένο παιδι για να φτάσουμε στο σήμερα που έχω ενα χαρούμενο παιδί που ψάχνει να δει τι θα καταφέρει.Έχουμε δρόμο ακόμα μπροστά μας μέχρι να γίνει ευτυχισμένο και με αυτοπεποιήθηση παιδι! "   .     

Δεν ξέρετε πόσα παρακάλια και κλάματα έκανα για να δω πως να τον αλλάξω..τελικά
 άλλαξε η δική μου θέωρηση της κατάστασης ..σταμάτησα να φοβάμαι και πηρα την κατάσταση στα χέρια μου...

Φιλιά  και καλή δύναμη σε όλους