Εκεί που τα όρια πατούνται...
Καλημέρα απο την Κύπρο... Ενιωσα έντονα την αναγκη να καταγράψω ενα περιστατικο που βίωσα πρόσφατα για να δω αν και άλλοι γονεις έχουν βιώσει κάτι παρόμοιο και ίσως με την ανταλλαγή απόψεων καταφέρουμε να καταπολεμήσουμε τον κοινωνικό ρατσισμό που κάποιες κύριες που θέλουν να ονομάζονται δασκάλες μεταφέρνουν στον ίδιο το παιδι ειτε με την στάση που κρατούν απεναντι του αγνοώντας το τελείως στην τάξη είτε συμπεριφεροντας του με τροπό που το ίδιο το παιδι καταλαμβαίνει ότι είναι διαφορετικό και κάπου υστερεί απο τα άλλα και το εξωτερικευει με σπασμωδικες κινησεις οι κραυγες...
Και σας ρωτώ όταν η παιδονευρολογος συστήνει ως πρώτο μέσο κινoνοικοποίησης το σχολείο, εμείς οι γονείς που ξέροντας το πρόβλημα μέχρι τώρα το είχαμε προστατευμένο για να μη νιώσει κατώτερο από τα άλλα παιδιά. Πώς μπορούμε στο τέλος να ξέρουμε αν το σχολείο έχει θετικά αποτελέσματα και όχι να δημιουργήσει περισσότερες ανασφάλειες στο ίδιο το παιδί το οποίο βλέπει τα άλλα παιδιά και καταλαβαίνει ότι είναι διαφορετικό από αυτά;;;
Σχόλια
Και στην Κύπρο τα ίδια;
Πραγματικά είχα την εντύπωση ότι στην Κύπρο τα πράγματα είναι λίγο καλήτερα από την Ελλάδα. Ο Δημήτρης για τη δασκάλα του στην πρώτη τάξη δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια καρέκλα. Η οδηγία που είχε δωθεί στους συμμαθητές του δεν ήταν να τον αποδέχονται, αλλά να μην τον αφήνουν να τραβάει την κουρτίνα. Και όλα αυτά τη στιγμή κατά την οποία δούλευα και εγώ σ' αυτό το σχολείο. Το χειρότερο απ' όλα ήταν ότι ανακοίνωσε ανεπίσημα στους άλλους γονείς ότι άφησε την τάξη εξ αιτίας του Δημήτρη.
Η διευθύντρια του σχολείου δικαιολόγησε τη δασκάλα λέγοντας: έχει 30 χρόνια υπηρεσίας και δεν ξέρει. Η παιδοψυχίατρός μας κα Παπαγεωργίου μου είχε πει τότε αντικρούοντας το επιχείρημα της ότι: όποιος δουλευει στην εκπαίδευση πρέπει να φροντίσει να μάθει.
Κουράγιο μόνο μπορώ να σου ευχηθώ. Προσπάθησε να τους ενημερώσεις και να είσαι όσο γίνεται φιλίκη απεναντί τους. Η πρώτη τους σκέψη συνήθως είναι να βρεθεί τρόπος "να ξεφορτωθούν" το παιδί. Αντί να σε βοηθήσουν να ξεπεράσεις το φόβο σου και την πληγή της ψυχής σου, ως ώφειλαν, πρέπει εσύ τους βοηθήσεις να ξεπεράσουν το δικό τους φόβο. Μετά όλα θα είναι πολύ πιο εύκολα.
Φέτος για παράδειγμα ο Δημήτρης έχει μια δασκάλα που προσπαθεί πολύ για εκείνον μέχρι στιγμής.
Απάντηση στη μαμά του Δημήτρη
Αγαπητη φίλη, στην Κύπρο μην σου πω ειναι χειροτερη η κατασταση εδώ και ξεκινα από τις νηπιαγωγούς που είτε μωρά σαν τον Μάριο μου τα έχουν για να την βιτρίνα απλά και όταν έρχεται η Χριστουγενιάτικη γιορτή που η κάθε μαμα περιμένει για να δει το μικρούλη της πάνω στην σκηνη για πρωτη φορα οχι απλά να μην λαμβάνει μέρος ο μικρός αλλά ουτε η ίδια η μητερα να καλείται στην γιορτή.. εστω για το τυπικο μέρος... Τοσο ψυχρή η κοινωνία και οι ανθρώποι της Κύπρου... και να έχεις και την παιδονευρολόγο η οποία να υποχρεώνει το γονιό να γράψει το μικρο στο νηπιαγωγείο ως το πρώτο μέσο κοινωνικοποιησης του λέει. Μα αναρωτιιεμαι για ποια κοινωνικοποιηση μου μιλουν για αυτη που θα καμει το μικρο μου να καταλάβει στην τρυφερη ηλικια των μόλις 3 χρονων οτι ειναι διαφορετικος απο τα άλλα παιδακια και γιαυτο η δασκαλα δεν το βάζει να λάβει μέρος στην γιορτη;;; Τι να πω, ειλικρινα.
Νηπιαγωγείο
Επειδή κάθε περίπτωση είναι διαφορετική
Επειδή κάθε περίπτωση είναι διαφορετική (δεν είναι τυχαίο που στον αυτισμό αποδίδεται ο χαρακτηρισμός "φάσμα") κι επειδή κάθε μανούλα γίνεται "ταύρος" όταν πειράζουν το παιδί της, αυτό που μου έχει δείξει η εμπειρία μέχρι σήμερα (η κόρη μου είναι 18 ετών) είναι ότι τα παιδιά με ΔΑΔ δεν πληγώνονται όπως εμείς νομίζουμε. Μπερδεύονται σίγουρα και αντιδρούν έντονα ή σπασμωδικά (ή λάθος κατά τη γνώμη μας), αλλά αυτό είναι μία ευκαιρία να τους μάθουμε πώς να φέρονται σε παρόμοιες καταστάσεις.
Τα παιδιά στο φάσμα είναι σαν υπολογιστές: όσο τους δίνουμε δεδομένα και τα βοηθάμε να τα επεξεργαστούν, τόσο περισσότερα αποτελέσματα προκύπτουν. Γι' αυτό είναι καλύτερο να πηγαίνουν σε κανονικό σχολείο, διότι θα έχουν την ευκαιρία να βιώσουν έντονες κοινωνικές καταστάσεις που θα τα οπλίσουν με "δύναμη" στη συνέχεια. Στο Δημοτικό, όταν υπήρχε πρόβλημα συμπεριφοράς το συζητούσα ως "κοινωνική ιστορία" κι έδινα έτοιμες λύσεις για κάθε περίπτωση στην κόρη μου, χτίζοντας έτσι μία "βάση δεδομένων" από την οποία στη συνέχεια (Γυμνάσιο-Λύκειο) με μορφή ιστοριών-σεναρίων είχε να διαλέξει μόνη της αυτό που την αντιπροσώπευε.
Στην πορεία αυτή, συνάντησα δασκάλους και καθηγητές που ήξεραν και βοήθησαν αλλά και ανθρώπους που δεν ήξεραν και άρα δεν μπορούσαν να καταλάβουν. Έκρινα και κατέκρινα (δυστυχώς) κάποιες φορές, αλλά η ουσία είναι ο στόχος μας: να βοηθήσουμε το παιδί μας. Καλύτερα λοιπόν να μιλάμε πολύ σε αυτό παρά να αναλωνόμαστε με τη θλίψη ότι οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν...
Βασιλική
Τι να πω;
Τι να πώ;
Τότε σκευτόμουν πόσο χρήσιμο θα ήταν να γεννούσαν και όλες αυτές ένα παιδάκι με κάποιο μικρό πρόβλημα. Τότε να δεις πως αλλάζουν τρόπο σκέψης.
Για τον καθένα μας όμως ο στόχος του είναι η πρόοδος του παιδιού του.
Πάντος στην Ελλάδα από όσο ξέρω (και πιστεψέ με γιατί έχω δουλέψει σε πολλά σχολεία) δεν στερούν τη χαρά της συμμετοχής στη γιορτή σε κανένα παιδάκι. Αυτές οι διαδικασίες είναι μάλλιστα και το "έπιχειρημα" που χρησιμοποιουν.
Λένε δηλαδή: Εγώ αγνοώ το παιδί σας; Μα δεν του έβαλα ποίημα τα Χριστούγεννα;"
Μήπως θα ήταν καλύτερο να πήγαινες το μικρό σε ίδιωτικό νηπιαγωγείο; Αν έχεις βεβαια την οικονομική δυνατότητα.
Εγώ πάντως σαν εκπαιδευτικός ακόμα και παιδάκι με σοβαρότατο πρόβλημα στην ομιλία δεν εξαίρεσα. Απλά έστειλα τα τραγούδια στη λογοθεραπεύτρια του και τα δούλεψαν.
Απάντηση στην εκπαιδευτικό φίλη...
Αγαπητη φίλη, δυστυχώς σε ιδιωτικό νηπιαγωγείο επαιρνα το μικρό μου φαντασου να τον στελνα και σε δημόσιο τι θα γινοταν... Δυστυχως κανεις δεν αγαπά την δουλεια που κανει πλέον για να την θεωρει λειτουργημα οταν έχει να καμει με παιδια και να ενδιαφερεται... απλα ειναι δουλεια την οποια εκτελούν μηχανικα και γιαυτο δεν ασχολουνται λιγο περισσοτερο με παιδακια οπως το δικο μου....
Δυστυχώς έτσι συμβαίνει τα παιδιά αυτά ενοχλούν και εκνευρίζουν
Δυστυχώς έτσι συμβαίνει, τα παιδιά αυτά ενοχλούν και εκνευρίζουν τους δασκάλους στη πλειοψηφία τους, γιατί σαφώς υπάρχουν εκπαιδευτικοί - λειτουργοί που λατρεύουν τη δουλειά τους και κάνουν ότι καλύτερο για τα παιδιά. Και εμένα στο δημοτικό μόνο μια δασκάλα ενδιαφέρθηκε για το παιδί μου, ρώτησε έμαθε και συνεργάστηκε μαζί μου. Εγώ πιστεύω ότι εμείς οι μαμάδες χρειάζεται πρώτα να δείξουμε καλή θέληση, διάθεση για συνεργασία και να πείσουμε τους εκπαιδευτικούς που δεν θέλουν να κατανοήσουν ότι έχουν και εμάς στο πλευρό τους. Κανένα παιδί σ'αυτή τη τρυφερή ηλικία δεν πρέπει να αισθάνεται απομωνομένο, μπορεί πάντα να μη μπορεί να το εκφράσει αλλά σίγουρα το νοιώθει.
Ερωτηση στη Vassiliki_d
Συμφωνω με οσα εγραψες. Θα ηθελα να ρωτησω για τις ¨κοινωνικες ιστοριες¨.Οταν το παιδι ηταν μικρο τις εγραφες εσυ και τις διαβαζατε μαζι ή τις γραφατε μαζι? Επειδη δε γνωριζα μεχρι τωρα,πώς ακριβως τις χρησιμοποιεις? ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ.
Για τις "Κοινωνικές Ιστορίες" (Social Stories) δείτε...
Για τις Κοινωνικές Ιστορίες μπορείτε να δείτε και αυτό ως εξής:
Οδηγοί > Οδηγός διαταραχών (από το μενού στην κορυφή των σελίδων):
Και άμα το διαβάσετε στο κάτω μέρος της σελίδας εκεί θα βρείτε και άλλο κείμενο "Κοινωνικές Ιστορίες (Social Stories) - Για προχωρημένους".
Γράφει η Μαράνια Γκιόκα, Ειδική Παιδαγωγός (MSc), Επιστημονικά Υπεύθυνη: Social Skills Project.
Κοινωνικός ρατσισμός Νηπιαγωγού
Είμαι μητέρα ενός 4χρονου παιδιού,ε ίμαι ευαισθητοποιημένη πανω σε θεματα που αφορούν την συμπεριφορα σε παιδια με ειδικες ικανότητες. Ήμουν παρών σε ένα προσβλητικό θεωρώ περιστατικό ενός τετοιου παιδιού (με ειδικές ικανότητες) της ίδιας ηλικίας με το παιδί μου σε δημόσιο νηπιακό σταθμό. Χωρίς ιδιαίτερο λόγο μία από τις νηπιαγωγούς που εργαζεται στον συγκεκριμενο νηπιακό σταθμό, ενώ η ίδια βρίσκεται σε άδεια αυτή τη περίοδο, είχε παρευρεθεί όπως κι εγώ ως συνοδός του παιδιού της που τυχαίνει να πηγαίνει στο ίδιο σχολείο, μίλησε απότομα και με έντονη νευρικότητα στο παιδί αυτό, προσβάλοντας και μειώνοντας το. Απευθύνθηκα αμεσως στην ίδια και της μίλησα για τον αναγωγο τρόπο της προς τον μαθητή και το ασχημο παραδειγμα που εδινε στους υπόλοιπους μαθητες και στο παιδί μου. Η απάντηση της ήταν ότι αυτός είναι ο τρόπος διαπαιδαγώγησης για το συγκεκριμένο παιδί. Θα σας παρακαλούσα θερμά να μου πείτε που θα μπορούσα να απευθυνθώ για αυτό το θέμα το οποίο είναι δυστυχώς συχνό φαινόμενο στις μέρες μας και ως γνωστόν δεν υπάρχει ελεγχος στο δημόσιο. Περιμένω την απαντηση σας.
Σας ευχαριστώ εκ των προτερων.